- To coś jest jeszcze w miarę daleko. Myślę iż jeśli pójdziemy w stronę obozu nie będziemy musieli na razie z tym czymś walczyć.
Rozejrzał się po składzie wyprawy. Cóż... widać jaki "dowódca" taka "kompania".
- Schowaj ten miecz zanim zrobisz sobie krzywdę. Jestem w poobijanej zbroi i ledwo co widzę, tarcza mi się zaraz rozleci, ten chłystek ma broń którą ledwo podnosi i na pewno czeka nas wiele okazji by zginąć po drodze do miasta. Wróćmy lepiej przygotowani. A jak ktoś niczego nie potrzebuje to niech chociaż tu na nas zaczeka zamiast iść umrzeć.
Po czym nie czekając na odpowiedź ruszył z chrzęstem zbroi do obozu. Tak jak podejrzewał, warsztat zbrojmistrza nie było trudno zbyt trudno znaleźć - choćby i z powodu dających się usłyszeć z daleka odgłosów pracy. Tak więc podszedł do zbrojmistrza w głowie obmyślając czego potrzebuje i na co go będzie stać...

Faktycznie, po odgłosach dało się łatwo wytropić zbrojmistrza, choć po drodze reszta drużyny zauważyła, że ludzie w obozie rozpoznają Edgara i patrzą na niego jak na bohatera. Kilku wykonało nawet znak krzyża na jego widok, na twarzach kilku z nich zauważyć się dało łzy.

Zbrojmistrz pracował przy kowadle i od razu dało się zauważyć, jak mało ma zapasów- obok leżała jedynie mała sterta żelaza, ciężko było sobie wyobrazić wykuwanie z tego czegokolwiek większego od sztyletu. A jednak kowal coś kuł, i pracował w pocie czoła. Ubrany był w kaftan kowalski i jakąś białą koszulinę pod to, włosy miał bardzo krótkie, był łysiejący. Zarówno krótko przystrzyżona broda jak i niepoukładane, krótkie włosy były koloru brązowego, a on sam, choć stał tyłem, było widać, że ucięte ma jedno ucho, i od owego ucha biegłaby teraz potężna, szeroka szrama jak po cięciu topora. Mężczyzna był potężnej postury, niczym niedźwiedź.

Chłopak stanął pod ścianą w miejscu w którym zdawałby się nie przeszkadzać i przyglądał się wszystkiemu dookoła.

- A ja nie sądziłem że będziesz dalej sprzedawał swoje usługi za te rozbójnicze ceny tak niedaleko, stary druhu.
Edgar, jak się okazało był młodzieńcem po  ponad 20 roku życia ogolonym prawie na łyso. Miał trochę krzywy nos, być może kiedyś w jakichś szczęśliwych okolicznościach został złamany. Miał trochę śmiesznie wyglądające wąsy które były w zadziwiająco dobrym stanie. Wyraz twarzy miał zmęczony ale starał się zbytnio w trakcie tej rozmowy tego zmęczenia zbytnio nie okazywać.
- Jeszcze jedna sprawa, Bernard. Znalazłbyś cokolwiek dla samoobrony dla tego chłopaka?
Wskazał na chłystka stojącego pod ścianą.

Kowal spojrzał zmartwiony na Edgara, jakby posmutniał i pokręcił powoli głową.
- Niestety, Edgarze, choć szanuję Cię jak chyba wszyscy tutaj, to nie mogę oddać niczego na ten moment. Doszły mnie już słuchy o jakiejś ekspedycji, wiem, że mam Wam odpłacić za przyniesienie tej czary. Ale to znacznie... szerszy problem. Miała tu dotrzeć karawana kupiecka, za trzy dni, i dowieźć moje surowce. Wówczas byłbym zdolny coś dla Was sporządzić. Na ten moment natomiast obawiam się, że dozbrajając cały obóz wyzbyłem się wszystkiego... wybacz, druhu, nie mam jak pomóc.
Westchnął jeszcze, rozkładając ramiona w geście bezsilności.

- Kapitanie!
Edgar usłyszał pewien głos starszego mężczyzny za sobą. Gdy się odwrócił, ujrzał arystokratę- bardzo dobrze zbudowanego, jakby woja odzianego w czerwono-niebieskie kurty i szaty. Twarzy jego jednak nie zdobiła żadna blizna, jego zarost był siwiutki i bardzo dobrze przystrzyżony i włosy średniej długości, zaczesane do tyłu. Unosił teraz rękę i podchodził szybkim krokiem w kierunku Edgara. Jego twarz wyglądała dziwnie znajomo.
- Kapitanie, ja Pana pamiętam. Pamiętam do dziś, jak ratował Pan całą moją rodzinę w trakcie oblężenia Avaltheimu, ja... moja żona, wyruszyła w świat wraz z córką, wiem, że są bezpieczne. Dzięki Panu. Teraz więc pora się odpłacić.
Mówiąc to, pewnym siebie, mistrzowskim ruchem godnym znamienitego szermierza wyciągnął swój rapier, kierując go ostrzem ku górze, odpiął pochwę ze swego pasa, miecz schował z powrotem.
- Ten rapier jest pamiątką rodzinną mego rodu. Legenda głosi, że szermierz estalijski, który niegdyś zawitał w naszych progach, tym rapierem nauczył go walczyć jak szlachcica przystało- odtąd też zasłynęliśmy jako ród szermierski. Teraz jednak pora przekazać go dalej.
Na jego policzku spłynęła łza, wziął jednak rapier w obie ręce, uklęknął na oba kolana i, wyciągając ręce ku górze, podał broń Edgarowi, pochylając jeszcze głowę.
- Oto Skjoll, legenda mego rodu i wieloletnia, zachowana, odnawiana niejednokroć pamiątka. Niech służy Panu dobrze!
Chyba lekko załkał przy ostatnim zdaniu, jego ramiona zadrżały. Wszyscy ludzie wokół patrzyli, to z czcią, to z przejęciem, na sytuację. Nawet kowal przyglądął się temu z pewną dozą czci, rapier był piękny. Posrebrzany, zdobiony, z osłoną na dłoń szermierza... idealna, lekka broń na wiele wypraw.

Edgar przez chwilę zgłupiał. Rapier, którym władać nie umiał wcale z pewnością był pięknym darem którego nie mógł odmówić nie czyniąc starcowi przykrości. Zwłaszcza na oczach takiego tłumu. Tak więc z czcią i szacunkiem delikatnie ujął w obie ręce ten piękny okaz broni białej, czując podziw dla rzemiosła i staranności z którą został wykonany. Następnie, raczej symbolicznie pomógł wstać starszemu mężczyźnie.
- Dziękuję za ten piękny dar. Poprzysięgam wszelkie starania aby stać się godnym takiego zaszczytu oraz obiecuję iż Skjoll zostanie wykorzystany w słusznej sprawie która okryje twój ród chwałą, panie.
Pod koniec zdania głos trochę mu się załamał. Pokłonił się nisko starcowi, ktoś z boku mógłby zauważyć jedną małą łzę która powoli spływała po twarzy Edgara.

- Myślę że lepiej będzie jak leki trafią fo drużynowego lekarza, a broń do drużynowych wojowników... - Schönwood bez skrupułów wziął miód z rąk mężczyzny.