- Zgadza się, wyruszamy właśnie w tej chwili. Byłoby bardzo dobrze wrócić przed zmieszchem...
Po raz kolejny rozejrzał się po zgromadzonych, starając się ocenić co kto z nich potrafi i jak się zachowa.
- Ja idę przodem i środkiem, Nesdorim będzie szedł obok mnie po mojej lewej. Jeśli dojdzie do walki postaraj się nie wybiegać za bardzo do przodu. Ian będzie po mojej prawej, trochę z tyłu. Nie rzucaj się bezmyślnie do walki póki nie powiem że masz to zrobić. Alchemik oraz kapłanka z tyłu, jak ktoś z przodu mocno dostanie to postarajcie się nim zająć od razu. Wszystko jasne?

Kiedy tak rozmawiali między sobą, dało się nagle usłyszeć kopyta. Stłumiony stukot kopyt i skrzypienie kół wozu. Do wsi przybiła karawana.
Spora grupka ludzi. Sześciu kupców, tyle samo ochroniarzy- za dużo powiedziane, osiłków z toporami i pewien tajemniczy jegomość...
Zatrzymali się i zostali powitani gromkimi brawami. Zaczęli wypakowywać towary- głównie bawełnę, posiłki i księgi. Natomiast tajemniczemu jegomościowi wypłacona została jego przynależność. Wydaje się przewodnikiem.

Edgar przyjrzał się nowo przybyłej karawanie oraz temu jak została powitana. Kupcy chcący się pewnie wzbogacić i ich goryle zostali przywitani jak prawdziwi boCHaterowie.
- Ciekawe jak jak nasz powrót zostanie uczczony. Miejmy nadzieję że chociaż będzie.
Przyjrzał się chwilę przewodnikowi oraz jego śmiesznemu ubraniu, po czym zerknął na chłopca którego nazwał imieniem Ian. Po czym westchnął i ruszył pogadać z przewodnikiem, który z pewnością po chwili zorientował się po odgłosach zbroi że ktoś do niego idzie. Edgar doszedł do człowieka w śmiesznym ubraniu i zaczął rozmowę.
- Przepraszam najmocniej że przeszkadzam, z pewnością jesteś zmęczony po podróży... Ale czy może gdzieś nie widziałeś kobiety z blond włosami o drobnej twarzy? Dla mojego towarzysza jest to bardzo ważna kwestia.
Wskazał na Iana.

Ostatnio edytowany przez Fillpl (2016-12-30 18:03:41)

Nieznajomy podniósł wzrok znad herbaty i wskazał na miejsce na ławce obok siebie.
- Niestety, nie pamiętam nikogo pasującego do tego opisu. - jego głos był zachrypły i cichy, ale o ciepłej barwie. - Trochę detali może rozjaśnić mi pamięć, ale nie bywam w obozie zbyt często.
Z bliska można było zobaczyć sprzęt przytroczony do jego ubrania. Pasy na nogawkach trzymały też pociski przypominające strzały, ale długości zaledwie kości udowej i przewiązane rzemykiem. Połowa zakończona była obłym kawałkiem drewna, druga - wyłupanym z kamienia ostrzem. Po jednej stronie paska zwisał zwierzęcy róg przewiercony w dwóch miejscach, z drugiej idealnie wyszlifowany kawał drewna przypominający kształtem skrzydło, najeżony z jednej strony kamiennymi zębami. Z szyi w prostej, skórzanej pochwie zwieszał się nóż myśliwski, a w kieszeniach kubraka pozwijane były sznurki zakończone kamiennymi ciężarkami.

- Miło poznać. Wischard jestem.
Przewodnik podał strażnikowi dłoń. Tylko przez ten krótki moment spojrzał na swojego rozmówcę - cały czas wpatrywał się w horyzont, mniej więcej w stronę miasta. Z bliska widać było że pasy, którymi owinięta było jego przedramię, były poszarpane jak gdyby całą drogę wlókł je za koniem. A nosiły ślady wcześniejszych napraw.
- Większość trasy była spokojna, ale tuż pod obozem zaczęły krążyć wilki czy inne licho. Coś jest z nimi nie tak i jeśli będzie okazja, zamierzam to sprawdzić. Nie potrzebujemy wściekłych zwierząc zagryzających nas w nocy.
Rozmawiając twarzą w twarz, Edgar mógł zauważyć że Wischard cierpi na tik lub formę zeza. Jego lewe oko traciło synchronizację i uciekało ku dołowi, szybkimi ruchami omiatając ziemię. Nie miał problemu ze skupieniem wzroku na kubku lub twarzy Edgara, ale kiedy tylko patrzył w dal, stawało się to bardzo wyraźne.

Wischard przyjrzał się Edgarowi, przygryzając palec.
- Brzmi dobrze. I tak nie podchodziłbym do tych wilków sam, a wam nigdy nie będzie za dużo pomocy, jeśli będziecie wchodzić za mury.
Wstał i przeciągnął się. Spojrzał jeszcze raz ku niebu, a jego twarz przybrała zatroskany wyraz.
- Zamienię słowo z naszym kaznodzieją i mogę ruszać. Zjem po drodze.

Nie minęło wiele czasu nim łowczy dołączył do swej nowej załogi i razem wyruszyli ku Miastu.

Droga jak wcześniej, nie była zbyt trudna. Ot, pustynia pyłu i ziemi, szara. Mgła nasilała się, same ruiny ledwo rysowały się przed nimi.
Bohaterowie usłyszeli ujadanie i wycie. Dziwne, takie gardłowe, chrapiące. Biegnące od lewej do prawej, jakby przemieszczające się...

Ostatnio edytowany przez Ninja (2017-01-04 20:43:23)

Chłopak szukał wzrokiem wilków jednocześnie wyciągając rapier i trzymając przed sobą.