- mogę zrobić z tobą to, co zrobiłam wcześniej z twoim kolegą którego gościłam. Z tą różnicą, że tym razem oboje będziemy tego chcieć. Jedyne co musisz zrobić, to rozwiązać mnie - poruszyła palcami związanych dłoni i patrzyła na niego z sugestią w oczach. - Mój brat może się wami wcale nie zainteresować. Ani jeden, ani drugi. Bo nie uważasz chyba, że tylko Azazel zbiegł.

Kalini mignął jej gdy wyszli z podziemi. Ruszyła za nim razem z Darkarem. Idą do samochodu, potem wrócą i wreszcie odpoczną. Była taka zmęczona. Walka, leczenie. Sama była poddana torturze, ale nie pamiętała z tego nic poza ogromnym bólem i czymś jakby ktoś rozdarł jej duszę na pół. Zobaczyła że Darkar jest zamyślony i markotny.
- O czym myślisz?

Kalini wychodząc spojrzał na samochód. Cholera. Przecież pewnie zaraz tu przyjdą do auta. Skręcił w lewo, szedł normalnym tempem, jednak kiedy nie był już widoczny z wnętrza kościoła, przyśpieszył, prawie biegł w stronę najbliższego drzewa. Postawił krzesło pod jedną z gałęzi i wszedł na nie.

Przez ostatnie dni, spędzone z drużyną dotarło do niego kim był. Potworem. Mordercą. Bestią myślącą tylko o walce. W swoim świecie zabił bezsensownie wielu. Zaatakował swojego brata, a przy następnym ich spotkaniu, mimo okazanej mu litości dokonał tego samego. Kiedy golem groził Lucy nawet przez chwilę o niej nie pomyślał, głowę wypełniała mu walka. Chciał zabić anielicę. Zmusił ją i Lucy do oglądania tego co Zszywaniec robił Darkarowi. Sam wywołał pojedynek z Darkarem, w skutek którego prawie wszyscy zginęli. Zabił bez celu i sensu dwóch żołnierzy. Nie umiał żyć z wyrzutami sumienia.

Z trudem zawiesił pasek z pętlą na drzewie. Jedną ręką, co było nie lada wyczynem.

Miał za sobą ostatnią walkę. Czuł jakby ostatnim atakiem zużył własną duszę by zabić anioła. Nawet nie wiedział jak tamten miał na imię. Walczył jak na anioła honorowo, nie sięgając po swoje sztyleciki ani broń palną. A Kalini zamiast przegrać uczciwie z lepszym od siebie, prawie poświęcił swoje życie by go zabić. Poświęciłby je, gdyby nie Banjali.

Stał już na krześle z pętlą na szyi. Pozostało tylko przewrócić krzesło...

Druid nie byłby dumny z tego co teraz Kalini chciał zrobić. Nie po to wskazał mu drogę by ten sam odebrał sobie życie. Ale nie miał już siły ani powodu by żyć. Uśmiechał się smutno a po policzku spłynęła mu łza. Przynajmniej przez te parę dni zobaczył świat z innej strony i nie umrze w walce, nie myśląc o niczym innym niż walka. Miał nadzieję iż pomagając Banjali uratował ją, a tym samym zapewnił bezpieczeństwo Lucy. Że chociaż w ten sposób nadał życiu swojemu jak i tym które odebrał cień sensu. Że jego życie miało jakikolwiek sens.

Kalini przewrócił krzesło i zawisł.

-Banjali, ja...Gorzej. Uwierz mi, gorzej. Nie chcesz wiedzieć. - Powiedział krótko, gardłowym tonem. - Gdzie podział się łysy? Wyszedł przed nami, a nigdzie go nie ma. - Dodał po chwili zmieniając temat.

-A ty mnie irytujesz. Przynajmniej się rymuje, ale z pewnością nie pasuje do siebie. Nie jesteśmy tu od tego, by Cię intrygować i sprawiać rozrywkę, ty od tego jesteś, łupie wojenny. - Prawdę mówiąc, Tybery zapomniał jak Banjali nazwała swoją siostrę, więc wolał uznawać jakby tego imienia nigdy nie poznał. Hans jechał tylko w ciszy, z łzami w oczach, kurczowo ściskając kierownicę.

Banjali zatrzymała Darkara.
- powiedz mi. Co takiego ci zrobiła, znajdę ją i przysięgam że zapłaci mi za wszystko. - wyglądało na to że mówi poważnie. Widać było po niej też że jest bardzo zmęczona. Czy ona w ogóle spała ostatnio? Raczej nie.

Lahash położyła Tyberemu dłoń na klatce piersiowej i zbliżyła się do niego.
- a więc jakiej rozrywki pragniesz? - wyszeptała mu do ucha zaciskając dłoń na jego koszulce, a drugą na udzie.

No i to by było nz tyle. Stwierdził w myślach Darkar. Patrzył na nią dłuższą chwilę, aż w końcu powiedział. - Przepraszam. Ja naprawdę nie chciałem. Zakuła mnie, uśpiła i...przepraszam. Spaliśmy ze sobą. - Zapanowało krępujące milczenie.


Tybery spojrzał na dłoń Lahash. Spodziewała się teraz pewnie dzikich igraszek z tyłu samochodu. Tybery zresztą też. Po chwili wyjął jednak z kieszeni drewniane pudełko, ostatnia rzecz jaka pozostała mu z jego świata wraz z nożem, a stamtąd wyciągnął karty i włożył je w rękę anielicy. - Znasz jakieś ciekawe gry z tego świata? Bo do pokera trzeba pieniędzy lub ubrań, a do Drwala ucinanych palców.

Kalini nie dawał znaków życia, pierwszy "cykl" resustytacji nie dał efektów. Kiedy Banjali uściskała klatkę piersiową po raz drugii, serce Kalinoego zaczeło bić i pojawił się oddech. Nie otworzył oczu, był chyba nieprzytomny, aczkolwiek w stanie dość stabilnym i odrobinę dalszym od śmierci.

Quinkana coś uderzyło. Poczuł energię. Znajomą... Z reguły pełną gniewu i ambicji ale teraz jakąś inną... Uchodziła, ulatywała, jakby ostatnimi rozpaczliwymi falami... Kalini!
Znał to uczucie.
Umierał psionik.
Coś go zmroziło. Śmierć psionika nie była w niczym podobna do śmierci normalnego człowieka.
Lecz brakowało zwieńczenia. Brakowało ostatniego, silnego impulsu który wdziera się w duszę innych dookoła zostawiając ślad. Kalini jeszcze żył. Jeszcze tliła się w nim iskierka życia. Quinkan jedynie stał nadstawiając uszy wpatrzony w kierunku z którego dochodziła energia. Przez moment całkowicie zapomniał o świecie dookoła, skupił się jedynie na na sygnale.
Co doprowadziło Kaliniego do takiego stanu?
Wybudził się z transu i spojrzał z nienawiścią na Zavebe.
- Kogo zabili... Kogo? Twoich? Wszystkich?!
Krzyknął do niego.

Zavebe się zatrzymał znów opierając ramieniem o skrzynię, jakby nie miał siły sam stać.
- Ami. Camio. Sariel. Moi bracia. - powiedział. - Lahash w niewoli, Azazel zbiegł. Oni o nas nie dbali. Nie dbają o siebie. Lailah. Lailah żyje, kogoś ratuje. Ale ona może niedługo paść. - powiedział. - Jeśli ona mnie zobaczy to też zginę. Zabije mnie za to że nie jestem z nią. Ale teraz nie ma sensu być obok kogokolwiek. Wszyscy giną.

- leż spokojnie na razie. Kalini, co się stało? Możesz mówić? Krtań cała? Jak się czujesz? - zadawała mu masę pytań jednocześnie go lecząc nadal.