Tybery złapał za miecz Darkara ręką z liną i podał mu go do ręki, zaś ten zaświecił się po chwili. Darkar po chwili manewrowania uderzył ostrzem w kajdany i je rozbił, po czym podbiegł do Banjali, właściwie zsuwając się do niej na ziemię. - Kochanie, żyjesz? Już w porządku tygrysku. Jesteśmy wolni.  Zabierramy się stąd. - Złapał Lailah i przerzucił ją przez ramię by ją stąd wynieść i modlił się, by Lahash nie zaczęła mówić nic o tym, co między nimi zaszło. Tybery patrzył na ich dwójkę z politowaniem i lekkim obrzydzeniem i spytał po chwili swojej niewolnicy. - Mieliście tu gdzieś wiadro? Niedobrze mi się od nich zrobiło. A co do więzów...Nie chcę Cię kochana rozczarować, ale nie mam w planach za szybko dać Ci odejść. - Uśmiechnął się z pistoletem w ręku i pociągnął ją do siebie za linę. - Szykuje nam się wiele zabawy. - Może jakiś anioł ją odkupi? A może po prostu gdzieś ją sprzeda. Z drugiej strony Gedrima kusiło po prostu uwieść w ten sposób anielicę, chociaż byłoby to nieprofesjonalne. - Weź ty ulecz tę Bonjovi, bo oni nigdy stąd nie wyjdą. Hans...Przepraszam za Twoich ludzi, trochę nie oceniliśmy sił.
-Rozumiem, Ged. Wojna jak wojna. Pełna ofiar. - Hans czuł pewien żal, że jego ludzie zostali zapędzeni jak owce na rzeź, a Tybery niezbyt się nimi nawet przejął. Ale co miał powiedzieć? Buntować się nagle przeciw niemu? Cały górny kościół tymczasem był już zajęty przez nazistów.

Ostatnio edytowany przez Domi7777 (2017-07-26 23:39:20)

Praktycznie wszystkie mięśnie Kaliniego zdawały się być jakby wypalone i przywrócenie ich do pełni sprawności z pewnością wymagało ogromnych pokładów energii... albo było niemożliwe. Aniołowi z pewnością było ciężko to ocenić w chwili obecnej. Kalini, jak to miał często w zwyczaju zdawał się ignorować cały świat, wraz z leczącym go aniołem, patrząc w sufit. Zdawał się rozumieć. Pojedynczy człowiek był w stanie rzucić wyzwanie istotom wyższym i zwyciężyć. Ale cena za takie zwycięstwo mogła być ogromna, wielkością przekraczała to co mógł przypuszczać... i nie tyczyła się tylko ciała wojownika. Sięgnął po moc za bardzo w głąb siebie i zużył coś czego nigdy nie powinien być użyć.  Każdy człowiek ma swoje limity poza które nie powinien wychodzić. Człowieczeństwo go ograniczało. Nigdy nie mógł być dość silny aby być najlepszy albo chociaż do najlepszych się zbliżyć. Nigdy nie miał cienia szansy.

Po chwili spojrzał na leczącego go anioła. Oddech już nie był taką walką a bicie serca takim bólem.
- Ud... udało się, aniele?

Ostatnio edytowany przez Fillpl (2017-07-27 00:04:10)

- To dobrze. Mój trud nie poszedł na marne.
Był zbyt zmęczony żeby widzieć brak całkowitego entuzjazmu anielicy. Na razie nawet nie próbował wstać.
- Teraz... możesz znowu się opiekować Lucy, prawda?
Zdawało się to być dla Kaliniego dość istotną kwestią. Co najmniej na równi z ich wątpliwym sukcesem.

- Tak, teraz będę się opiekowała Lucy. Zostawiłam ją pod opieką Brighta, raczej nic jej się nie stało i nie stanie. Doktor jest raczej osobą godną zaufania. Ale będę zajmowała się też wami. Ktoś musi. - lekko się uśmiechnęła. Obejrzała się na Darkara. Był obok, żywy. Nadal jednak coś ją ściskało za żołądek gdy przypomniała sobie że to przez nią go porwali.
Darkar rozglądając się po pomieszczeniach mógł zobaczyć swoje rzeczy leżące na jednym ze stołów i poskładane porządnie w kostkę.

Lahash stała przy Tyberym.
- Wycieczka? - uśmiechała się udając zdziwioną. - A gdzież to mnie zabierasz, moja enigmo? - zaśmiała się.

- Tybery był tak samo materialny jak ty czy ja. Tutaj... tutaj wszystko jest pomieszane. Może to Tybery z innej rzeczywistości? Taki któremu nie było pisane umrzeć wcześniej? - powiedziała Banjali po chwili zastanowienia. Ten świat był dziwny. Skończyła leczyć Kaliniego. Mógł już się poruszać samodzielnie, choć wszytko nadal go mogło boleć. - w tej chwili więcej nie jestem w stanie zdziałać. - wstała i podeszła do Darkara i przytuliła się do niego mocno. - Przepraszam cię. To przezemnie cię porwała, krzywdziła cię. Tak bardzo cię przepraszam. - myślała że to przez to że to jej wina nie jest w stanie spojrzeć jej w oczy. Miała nadzieję że kiedykolwiek jej wybaczy.

Gdy Tybery wiązał jej dłonie do oparcia fotela przyglądała mu się z zaciekawieniem.
-  A co jeśli się rozbijemy i tylko ja będę mogła wyjść z samochodu zanim zginiemy? Chcesz mnie skazać na śmierć? Tak szybko? - uśmiechała się cały czas. To że uważał ją za swoją niewolnicę w ogóle jej chyba nie przeszkadzało. Tak samo jak to że zabito kilku jej braci.

Zavebe wstał. Wyglądał jak siedem nieszczęść, jak narkoman na głodzie, albo ktoś śmiertelnie chory. Oparł się o skrzynię, objął się swoimi ramionami i trwał nieruchomo w milczeniu, tyłem do Brighta, Lucy i quinkana.

- Cieszę się niezmiernie, aniele.
Kalini na słowa Banjali z pewnością odczuł sporą ulgę.  Lucy będzie bezpieczna a on będzie mógł... odpocząć. Był tylko człowiekiem, tak bardzo zmęczonym. Czuł tylko jakby pustkę.

Z pewnymi problemami wstał, podpierając się o ścianę. Przyglądał się zakochanej parze. Czy Darkar wiedział ile zostało poświęcone ze względu na niego? Wątpił.
- Nie zmarnuj tego, księżulku. Nie zmarnuj poświęcenia mojego i poświęcenia tych ludzi.
I ruszył do wyjścia z piwnicy.

Tybery złapał jedną ręką Lahash za szyję, lecz nie był to silny uścisk, bardziej symboliczny i wywoływał między nimi pewne napięcie. - Chcesz wystawiać na próbę, czy bym Cię nie skrzywdził? Ładniejsze do niewoli mi się nie trafiały, ale bardziej zadziorne już tak. A niewinne to już w ogóle nie Twoja liga, jak zgaduję. - Trzymał ją dalej, lecz poluzował uścisk i zastanawiał się. Po chwili drugą ręką złapał się za głowę. - Nie ma tego odpornego na strzały. Hans, gdzie on się podział?!
-Zasypaliśmy go żywcem w pokoju, Ged.
-Czyli chcesz mi powiedzieć, że kogoś tam zostawiliście?
-Pewnie, powinienem wysłać go zabicia go kolejnych trzydziestu pięciu ludzi, niech sobie giną! Może rzuć od razu całą zjednoczoną armię gdzieś na pożarcie, żeby ratować jednego chłopaka?! - Krzyknął Hans. Nie wytrzymał. Potem nic już nie mówił i odpalił silnik. Tybery spojrzał się na Lahash, ręką ciągle miał na jej szyi, lecz teraz nie był to nawet uścisk. Leżała dotykając jej szyi i obojczyków. - Łupie wojenny. Zasady są takie, że ja mówię, a ty się słuchasz. Miałaś chyba umilić mi nieco czas, po ponad tygodniu śmierci i chaosu. Propozycje?

-Dzięki Łysy. Jestem Ci coś tam dłużny. - Powiedział z lekkim zgrzytem Darkar i poszedł z Banjali. Tybery gdzieś zniknął. Wokół leżeli dziwni żołnierze. Co się właściwie stało? Tybery i Lailah się poznali? Czemu on był tylko w jego snach, a teraz znowu żył? Co dalej z nim i z Banjali? Zbyt wiele pytań. Larp wpatrywał się zmęczonymi oczami na swoją ukochaną, markotny.