- bez ludzi anioły byłyby niczym. Często ludzie są lepsi od aniołów. Ty w walce wygrałeś z dwoma. Najpierw pokonałeś Camio a potem Sariela. To powód do radości, Kalini.
Gdy Darkar wsiadł ruszyła powoli. Oczy jej się same zamykały i było to widać, że jest padnięta. Nie miała nawet sił myśleć co z nią i Darkarem. Lahash wszystko zniszczyła

- Trzeba by było czegoś więcej żeby odpuściła. To mi nijak nie pomoże. - Zavebe pokręcił głową.

- Jednego pokonała własna arogancja... drugiego zabiłbym kosztem mojego życia, gdyby nie ty. A i tak wstrzymywał się prawie do końca. Nikogo nie pokonałem tak naprawdę.
Westchnął z bólem.
- Wierzyłem że ludzie są ponad wszystkim. Jest nas nieskończony tłum. Im nas więcej, tym większa szansa iż w tym tłumie pojawi się jednostka wybitna. Utalentowana. Jednostka, która łącząc wrodzony talent z ciężką pracą osiągie szczyt. Szczyt ponad szczytami. Chciałem wierzyć iż to ja jestem taką jednostką. Ale... człowiek, jakkolwiek utalentowany i pracujący całe życie nad sobą bez wytchnienia nie osiągnie poziomu istoty wyższej. Zresztą...
Patrzył za okno, obserwując mijane budowle.
- Anioł jest silniejszy nie tylko fizycznie, ale też umysłem. Kiedy ja nie daję rady, załamuję się i upadam, dodatkowo obciążając cię swoim ciężarem... ty nie uginasz się pod ciężarem świata który mnie miażdży. Przynajmniej nie w takim stopniu jak ja. Człowiek nie jest tak silny jak wierzyłem całe życie.

Dotknął swoją ręką szyi. Faktycznie miał ślad, dość widoczny zapewne. Czemu o tym nie pomyślał?
- Tak... Tak było.
Przyjrzał się upadłej anielicy.
- Z pewnością nie upadłaś tak jak ja, nie z takim rozmachem. Nie zapomnę twojego wsparcia i możesz liczyć na moje. Ale... nie w walce. Już nie.

Ostatnio edytowany przez Fillpl (2017-07-28 15:55:25)

Wszedł powolnym krokiem do miasta. Miał na głowie teraz swój hełm wraz z osłoną szyi i karku. Hełm w pełni zakrywał twarz, pozostawiając sześć otworów w parach, z czego dwa większe były wizjerami. Ponad to na górze hełmu biegł ozdobny element przypominający grzywę gladiatora, jednak zamiast grzywy był jedynie metalowy element biegnący do tyłu, wygięty nagle nieco w górę. Z końcówki wychodził dość długi pęk włosów, jakby kuc, sięgający pewnie poza łopatki. Nie było widać świecących oczu.
Idąc rozglądał się i stąpał dość ciężko po ścieżce. Przyklęnął, widząc widocznie odciśnięte ślady. Nie potrafił rozpoznać tego typu kół. Wydawały się jednak biec w kierunku ogromnego budynku przed nim. Ciekawsko przekrecając głowę wstał i podszedł do ściany magazynu, dotykając dłonią przeszedł wzdłuż, szukając możliwego przejścia.

- raczej nie. Choć gdy braknie Lucy nie będę miała po co żyć. Na chwilę znalazłam inny cel niż jej ochrona, ale... Nie wiem już jak to będzie. - najpewniej mówiła o Darkarze. Kalini mógł się domyślić że coś pomiędzy nimi się stało w ciągu paru tych chwil gdy ich zostawił.

Szukając wejścia znieruchomiał nagle i przyklęknął, dłonią dotykając podłoża. Drgania. Z jakiejś strony. I światła... odwrócił się w stronę nadjeżdżającej machiny, samemu nie wiedząc czego się spodziewać. Stanął lekko bokiem, wypinając dumnie pierś, gotów do działania choć pozornie neutralny.

- Nie znam go i też nie mam siły.
Kalini posępnie przyglądał się zbrojnemu. Ze zdziwieniem dla samego siebie nie poczuł niczego na widok pancerza czy też broni mężczyzny. Żadnej wściekłości, pogardy, czegokolwiek. Nic. Czuł tylko pustkę.