Koło południa okazało się, że Damien jest chory. Raissa również nie czuła się najlepiej, ale zrzuciła to na przepłakane popołudnie i noc. Rudzielec natomiast miał wysoką gorączkę i majaczył. Do tego doszedł okropny kaszel, który był wynikiem tego, że chłopak na pewno nałykał się zimnej wody. Lilith siedziała przy nim prawie cały czas zmieniając mu okłady i podając różne specyfiki. Fabien podobno zaszył się w bibliotece. Kastor mówił, że chłopak chciał siedzieć przy bracie, ale matka mu nie pozwoliła, bo jeszcze by się zaraził. Przeniosła go nawet do innego pokoju na jakiś czas.
     Następnego dnia okazało się, że i kotołaczka jest chora. Nie tak bardzo jak Damien, ale jednak musiała spędzić w łóżku kilka dni. Fabien przyniósł jej kilka książek do czytania by się nie nudziła, a sam szwendał się po zamku bez celu. Tak minął im pierwszy miesiąc zimy. Gdy Damien wyzdrowiał wszyscy znów wybrali się na łyżwy. Reszta śnieżnych dni nie była już taka nudna gdy byli we trójkę.

**

    Powoli zbliżała się wiosna, a także czas wyjazdu Kastora, Raissy i bliźniaków. Obaj chłopcy byli zajęci pakowaniem i szykowaniem się do zmiany otoczenia i towarzystwa. Kastor pilnował szykowania prowiantu i koni dla całej czwórki, a Raissa pakowała swoje rzeczy, które planowała zabrać. Okazało się, że zgromadziła przez ten niecały rok całkiem sporo rupieci i ubrań. Raz za razem przeglądała wszystko segregując co chce zabrać, a co zostawić. Musiała zapakować się do dwóch podróżnych toreb, które dostała święto Białej Gwiazdy od Lilith i Bliźniaków. Teraz wiedziała przynajmniej że takie święto istnieje. Przypadało na 3/4 zimy i miało za zadanie uczcić gwiazdę która jako jedyna nie porusza się po nieboskłonie niezależnie od pory roku czy nocy. Zawsze była w tym samym miejscu, najjaśniejsza i prowadziła wszystkich podróżnych, żeglarzy, żołnierzy i bogowie wiedzą kogo jeszcze. Z tej okazji ludzie wręczali sobie podarunki, zwykle coś funkcjonalnego, tego wymagała Gwiazda. Tak więc od przybranego rodzeństwa i ciotki dostała dwie porządne torby podróżne, od Eve, co zupełnie ją zszokowało, dostała ręcznie szytą pelerynę która rzekomo miała chronić przed deszczem i zimnem skuteczniej niż jej dotychczasowa, a od Kastora dostała piękny sztylet wykuty przez Petro, miejscowego kowala. Nie był on skomplikowany, ale na pewno bardzo wytrzymały. W rękojeści miał tylko jeden jajowaty kamyk, biały z różowymi i czerwonymi żyłkami. Kastor wytłumaczył jej, że mimo iż nie jest najpiękniejszy, to może się przydać do gromadzenia mocy magicznej, gdyby tylko Raissa nauczyła się nią posługiwać. Tak więc dziewczyna siedziała od kilku godzin w pokoju i zastanawiała się co zostawić w zamku, a co mieć zawsze ze sobą.
    Pakowanie miało się ku końcowi gdy do jej pokoju wszedł bez pukania Fabien z Thieleurem u nogi.
- Chodź, poznasz naszego brata, Gaithra, właśnie przyjechał do zamku na dzień czy dwa.
Po czym zniknął nie czekając na kociouchą. Dziewczyna nieco się zdziwiła, bo nie słyszała wcześniej o tym bracie, ale wzruszyła tylko ramionami, zarzuciła sobie płaszcz na ramiona i pobiegła na dół, do głównego holu. Na dole schodów stał młody mężczyzna razem z Kastorem i bliźniakami. Chłopak był przystojny, na oko dwudziestoletni. Na twarzy miał kilkudniowy zarost koloru płowej czupryny, która układała się jak grzywa. Gdy tylko się pojawiła zwrócił na nią spojrzenie złotych oczu i uśmiechnął się. Przyspieszyła nieco kroku i po chwili znalazła się razem z nimi na dole. Kastor prowadził z chłopakiem rozmowę o północnych górach, bliźniacy czekali na chwilę uwagi od brata.
- … i przedstawię ci moją małą Raissę. - zakończył mężczyzna. Blondyn ponownie się uśmiechnął, tym razem odsłaniając śnieżnobiałe, nieco ostrzejsze niż potrzeba zęby.
- widzę że wiele się zmieniło od naszego ostatniego spotkania, wujku. Jest zupełnie nie podobna do ciebie...
- bo nie jest moją rodzoną córką. Przygarnąłem ją i traktuję tak, jak traktowałbym rodzoną córkę. - wzruszył ramionami. - jestem z niej dumny jak tylko się da.
- Och, wybaczcie, mój błąd, z góry założyłem że.. zresztą, mniejsza o to, witaj Raisso, mam na imię Gaithr Vogel. Jestem jednym z pierwszych adoptowanych dzieci Lilith. Widocznie to u nich rodzinne, nie? - mrugnął do niej z uśmiechem. Zaśmiała się. Miał taki ładny uśmiech i oczy.
- Ja nazywam się Raissa Vettinari, miło mi cię poznać Gaithrze. - przedstawiła się z uśmiechem. On ujął jej dłoń i ucałował.
- mnie również jest bardzo miło. Nie mogę się niestety pochwalić tak szlachetnie brzmiącym nazwiskiem rodowym i choć Vogel jest równie szlachetne, to tylko mi je pożyczyli – znów puścił do niej oczko uśmiechając się. Kastor położył mu dłoń na ramieniu.
- Nie czaruj jej już tak, bo gotowa będzie zamiast ze mną, to wyruszyć z tobą, jestem zazdrosny – zaśmiał się, a za nim reszta.
    Gaithr streścił co ciekawsze fragmenty ze swojej podróży do gór krasnoludów zanim poszedł na spotkanie z matką. Okazało się, że przejeżdżał po drodze przez spalone East Light i musiał się tam uporać z kilkoma bandytami, którzy postanowili wyłudzić opłatę za przejazd od młodego jeźdźca.
- małe były szanse, że dam sobie z nimi radę, ale jakoś to poszło. - wzruszył ramionami. - po mojej wizycie chyba się wynieśli z ruin, ale nie pojmuję gdzie podziali się wszyscy mieszkańcy.
- Umarli. - powiedziała krótko Raissa i opuściła towarzystwo. Gdy tylko odeszła zdziwiony blondyn spojrzał na Kastora.
- otóż ona pochodzi z East Light. Jest jedyną miejscową, która przeżyła. Nie zauważyłeś ogromnego cmentarza koło miasta? - zapytał niby uprzejmie, a jednak trochę z ironią. Poszedł poszukać córki by sprawdzić czy nic się poważnego nie dzieje, albo ją pocieszyć. Bliźniaki i Gaithr zostali w pokoju czekając na Lilith. Gdy ta przyszła przytuliła chłopaka i zaczęła wypytywać odprawiwszy wcześniej bliźniaków. Nie było go dwa lata, co oczywiście wypomniała z lekką pretensją w głosie.
- Mamo, im bliżej byłem tym bardziej popędzałem konia. Wczoraj zorientowałem się, że prawie zajeździłem mojego konia, więc zrobiłem przerwę, by się nim zająć. Tak bardzo za tobą tęskniłem i nie mogłem się doczekać. - znów przytulił matkę.
- Tak się o ciebie martwiłam, dobrze o tym wiesz, że zawsze się martwię. Nie robię się też coraz młodsza.
- wiem, mamo, wiem, coraz starsza też na szczęście nie jesteś. - uśmiechnął się - Ale przecież przysyłałem listy, nawet mimo tego, że papier jest drogi w tamtych okolicach.
- a znalazłeś sobie jakąś dziewczynę?
- Pośród krasnoludek, mamo? - zaśmiał się. - jeśli miałbym szukać kobiety to na pewno nie tam... Poza tym, podróż i przygoda to moje jedyne miłości, nie są o siebie zazdrosne.
- Brzmisz zupełnie jak Kastor, tylko że nawet on założył rodzinę...
- tak. Ale doskonale wiesz, że do dziś cierpi z tego powodu.
- Cierpi z tęsknoty, a podróżuje by ukoić ból. Ty powinieneś się ożenić i gdzieś osiąść, nie mówię że tutaj. Ale jesteś najstarszy z moich wszystkich synów, którzy się tak szybko nie starzeją.
- Nie spotkałem jeszcze tej jedynej, mamo. I nie wiem czy taka istnieje, wszystkie kobiety teraz są takie delikatne... Nie chciałbym porzucać podróży dla żadnej z niewiast, ale tą jedyną zabrałbym na koniec świata by pokazać jej wszystkie cuda.
- Jesteś niepoprawnym marzycielem. Prędzej czy później każda kobieta chce mieć stały dom. A także dzieci.
- ale mało która chciałaby mieć takiego męża jak ja. Ty nazywasz mnie utalentowanym, a gdzie indziej słyszę 'potwór' – humor mu się nieco zepsuł przez tę rozmowę. Wiedział, że prędzej czy później matka będzie się go o to czepiała.
- jesteś moim synkiem, a gdzie indziej ludzie zamiast zobaczyć w tobie najpierw człowieka widzą odmieńca. Mimo, że jest wielu takich jak ty. Każdy znosi to samo upokorzenie.  - Chłopak wstał.
- Nie, mamo. Nie mów nic więcej. Ja sobie z tym poradzę. Na razie jednak pójdę odpocząć, jestem zmęczony po podróży. - wyszedł z pokoju nie czekając na zgodę matki. Udał się od razu do pokoju by się umyć, przebrać i rozpakować niektóre z toreb.
    Podczas golenia doszedł do wniosku, że powinien iść i przeprosić małą blondyneczkę za przypomnienie o przykrych rzeczach. Tak więc oporządził się, ubrał w czyste ciuchy i poszedł szukać nowej przyjaciółeczki. Znalazł ją w bibliotece, dokładnie tam gdzie poradził mu szukać Kastor. Stała odwrócona do niego tyłem, czytając jakąś książkę przy świetle padającym z okna, opierając ją na parapecie. Postanowił się jej dokładnie przyjrzeć.
    Lśniące falowane blond włosy sięgały jej do pasa, a z nich na głowie wystawały kocie uszy. Dziewczynka ubrana była w lekką białą koszulę pod którą miała podkoszulek. Obie wkasane były w spodnie spięte skórzanym paskiem, przy którym tkwiła pochwa ze sztyletem. Nosiła również podróżne buty nadające się do jazdy konnej i przepraw pieszych, sięgały jej prawie do kolan, a łydkę miała raz obwiązaną przydługimi sznurówkami. Tuż przy ziemi drgała końcówka jej szarego ogona jakby czytała coś wyjątkowo przejmującego.
    Postanowił, że da znać jakoś o swojej obecności, by nie przestraszyć jej. Lekko odkaszlnął, a Raissa odwróciła się zamykając książkę.
- Oh, nie wiedziałam, że ktoś tu jest...
- Przyszedłem cię tylko przeprosić za wspomnienie tamtego miasta... Musiało to obudzić w tobie przykre wspomnienia...
- Nie musisz przepraszać, nie wiedziałeś... Trochę mnie poniosło, to tyle. Przyszedłeś tu specjalnie żeby mnie przeprosić? - spojrzała na niego jednocześnie przyglądając mu się.
    Teraz nie miał już zarostu, widać było przyjemne dla oka rysy twarzy. Ubrany w czyste i porządne ubrania sprawiał wrażenie eleganckiego, ale nie na tyle by wziąć go za arystokratę. Koszula z szarego materiału, ciemnobrązowe spodnie i kaftan na koszulę podszyty złotym aksamitem, czarne pantofle. Kolorystyka ubrania pasowała idelanie do koloru jego oczu i włosów.
- Jeśli powiem, że tak, to nie będziesz się na mnie gniewała? - znów się uśmiechnął. Raissa nie była w stanie powiedzieć czemu odpowiedziała uśmiechem, czy przez jego odpowiedź, czy przez urzekający uśmiech, przy którym nie dało się pozostać obojętnym. Pomyślała sobie, że ludzie albo go kochają, albo szczerze nienawidzą. Był jak dotąd idealny, jedyny w swoim rodzaju, jak książe z bajki dla małych dziewczynek.
- Nie gniewam się na ciebie w ogóle. Dopiero przyjechałeś, szkoda, bo my już jutro jedziemy...
- Zabieram się z wami, odkąd wyjechałem pierwszy raz nie potrafię długo usiedzieć. Wracam pokazać się mamie, że żyję i znów jadę. Trochę jak Kastor, ale bardzo mi odpowiada taki styl życia. Można się wiele nauczyć.
- Czyli jedziesz z nami? To wspaniale – ucieszyła się – będziemy mieć więcej okazji, by się lepiej poznać.
- To na pewno – zaśmiał się. Bardzo się jej podobał jego śmiech. - Ale rozmawiałem z Kastorem, najpewniej wezmę bliźniaków i odwiozę ich do nauczycieli. Kastor chciał jechać z tobą do jednego z przyjaciół. Wczoraj dostał list od niego i mówił mi, że jesteście zaproszeni oboje. Więcej nie wiem, musiałabyś sama pogadać z nim na ten temat. - wzruszył ramionami.
- Rozumiem, dopytam go o to gdy będzie okazja. - wzięła książkę i ruszyła odłożyć ją na półkę. Gaithr zerknął mimowolnie na tytuł.
- Czytasz już romanse? - spojrzał jej w oczy z uniesionymi brwiami. Dziewczyna zrobiła się cała czerwona na twarzy, odłożyła prędko książkę na półkę i pokręciła głową.
- Nie, tak tylko zerknęłam co to, nawet mnie to nie zaciekawiło...
- Kłamczuszka, co? - uśmiechnął się. - spokojnie, nikomu nie powtórzę, to będzie nasz mały sekret. Możesz ją doczytać. - wziął książkę i włożył jej do ręki. Gdy dotknął jej dłoni Raissa zrobiła się jeszcze bardziej czerwona. Miała ochotę tylko uciekać, jak najdalej, a potem zapaść się pod ziemię.
- D...dzięki... chyba...
- Cóż, miłej lektury, zobaczymy się pewnie na kolacji – puścił do niej oczko i wyszedł.
    Raissa stała jeszcze jakiś czas jak skamieniała z książką w dłoni po tym gdy chłopak wyszedł. Po kilku minutach potrząsnęła głową jakby próbowała się obudzić ze snu.
- Co ty masz w głowie, dziewczyno, on jest za stary... - mruknęła do siebie po czym wyszła z biblioteki do swojego pokoju.

Następnego ranka ruszyli dalej, Raissa była nieco bardziej rozmowna, choć nadal nie tak jak przed pojawieniem się starszego chłopaka. Zapuszczali się na tereny, po których często grasowały bandyckie szajki, więc musieli bardzo uważać. Cały dzień panował spokój, gdy jednak po południu zaczynali rozglądać się za miejscem na obóz drogę zagrodził im uzbrojony mężczyzna.
- oddacie wszystko co macie, albo zajmą się wami moi znajomi. Nie chcecie chyba panowie by tej młódce coś się stało, prawda? - wskazał na Raissę mieczem.
- skąd mamy wiedzieć, że nie jesteś sam i tylko nas nie straszysz, co? - Gairhr wychylił się nieco z siodła do przodu. Zbir przyłożył palce do ust, po czym zagwizdał. Świsnęło kilka strzał, prawie wszystkie wbiły się w drzewa po przeciwnej stronie drogi prócz jednej, która chybiła, i ugodziła Kastora w nogę. W tej samej chwili Gaithr zeskoczył z Antalii jednocześnie wyciągając miecz i biorąc nim zamach, Fabien unosił tarczę nad resztą, a Damien wyciągnął miecz. Sekundę później zbir leżał z rozrąbaną czaszką, z zarośli ruszyli na nich pozostali bandyci, a Kastor wyrwał strzałę z nogi i wypijał jedną z mikstur, które miał w torbie. Gaithr widząc sporą przewagę liczebną przeciwników wyskoczył do przodu w locie rzucając broń i zmieniając postać. Na ziemi wylądował już jako wilkokształtna bestia, która rzuciła się na rozbójników siekąc pazurami i rozrywając ciała na strzępy. Kastor ruszył konno do przodu i siekł mieczem bandytów.
- siedźcie pod tarczą! - wrzasnął do dzieciaków nawet się nie odwracając. Tańczył na koniu wśród uzbrojonych siekąc i rąbiąc. Krew chlapała na boki, nie tylko gdy Gaithr atakował. Raissa patrzyła jak zahipnotyzowana na wielką bestię rozrywającą pazurami na pół jednego z ludzi.
Betsiria stanęła dęba, a Kastor spadł na ziemię i miecz wypadł mu z ręki.
- KASTOR! - wrzasnęła, po czym zapominając o wszystkim ruszyła na ratunek swojemu opiekunowi. Jednak koń nie zdążył zrobić kroku, a został zatrzymany przez bliźniaków.
- nic mu nie będzie, spójrz, wstał!
- nie ma broni, jak teraz ma walczyć?! On tam zginie! - zeskoczyła z konia i chciała biec do walczących, ale zatrzymała się gdy zobaczyła jak jej Kastor, łagodny i wyrozumiały, teraz cały zalany krwią, niekoniecznie tylko swoją, walczy miażdżąc pięściami twarze, rozszarpując zębami gardła, skręcając karki i wyrywając kończyny, prawie tak jak robił to Gaithr.
- Kastor... - szepnęła blednąc.
Mężczyzna unikał większości ciosów, a te które otrzymywał, zdawał się ignorować. Ubranie miał pocięte i przesiąknięte krwią. Raissa stała tak blisko, że trysnęła na nią krew z jednego z rozerwanych przez Kastora gardeł. Obaj mężczyźni walczyli jak bestie, z tą różnicą, że Gaithr rzeczywiście nią był.
- Kastor, przestań, chodźmy stąd już, proszę... - szeptała stojąc nieruchomo i wpatrując się w rosnące stosy trupów dookoła. - Kastor, chodźmy stąd... - ciągle powtarzała.
Gdy walka się skończyła, bo nie było z kim już walczyć, Gaithr przemienił się i podbiegł do Kastora. Sam chłopak nie był ranny, natomiast nie wiedział jakim cudem mężczyzna jeszcze stoi. Szybko wywnioskował, że to wina mikstury. Spojrzenie czarnowłosego było lekko zamglone. Patrzył na trupiobladą Raissę zbroczoną krwią, która słabym głosem wciąż szeptała jedno zdanie, a dookoła unosiła się metaliczna woń świeżej krwi.  Sekundę później otrząsnął się z transu i upadł nieprzytomny na ziemię, gdyż wilkołak nie zdążył go złapać.
Obaj bliźniacy od razu do nich podbiegli, Damien trzymał kilka opatrunków, Gaithr ułożył Kastora płasko na ziemi, by nie leżał na trupach, a Fabien stosował wszystkie zaklęcia leczące jakie znał, by podleczyć poważniejsze rany.
Gdy już opanowali sytuację zorientowali się, że dziewczyna nie drgnęła nawet od kilkunastu minut. Najstarszy chłopak od razu zorientował się, że blondynka jest w szoku. Ale póki nie podszedł do niej i nie usłyszał co szepcze, był święcie przekonany, że to przez jego przemianę. Okrył dziewczynę swoim płaszczem i wziął ją na ręce.
- Fabien, zróbcie nosze dla Kastora, musimy odjechać kawałek od tych trupów i rozbić obóz. Weźcie konia Raissy, ona pojedzie ze mną, który z waszych koni jest spokojniejszy?
- Weźmiemy Kreshlę, damy we dwóch radę zrobić nosze pomiędzy końmi z jednej z płacht. Pomożesz nam tylko przenieść wujka, dobra? - Fabien był zmęczony zaklęciami, ale jego umysł nadal pracował na najwyższych obrotach i już wiedział jak zrobić owe nosze.
Raissa cały czas nieruchomo wpatrywała się przed siebie, ale już nie szeptała. W ciągu kwadransa byli gotowi oddalić się od pobojowiska. W międzyczasie, gdy bliźniaki szykowali nosze, Gaithr oczyścił drogę z ciał przy okazji licząc zabitych.
- było ich tu prawie pięćdziesięciu. Połowę zabiłem ja, a drugą połowę Kastor. Co mu się jednak stało, jest dla mnie prawdziwą zagadką. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie zrobił, nie walczył z taką dzikością. To było prawie jak krasnoludzki berserk, wampirzy szał i instynkt wilkołaka jednocześnie.
- wypił jakąś miksturę zanim ruszył do walki, nie wiem co to było, nie słyszałem nigdy o takich efektach... - mruknął Fabien. Damien jechał równo z nim patrząc na nieprzytomnego Kastora, który nadal był cały w zaschniętej już krwi.
- Tak jakby nie był sobą... widzieliście jego oczy? Jakby ten wywar wprowadził go w jakiś trans... skąd go miał?
- przywiózł na pewno ze sobą, jak przyjechał z Raissą, bo na zamku niczego nie sporządzał. - odpowiedział mu brat.
Jechali jeszcze ze dwie godziny w zupełnej ciszy, Gaithr starał się wyrwać Raissę z otępienia, ale żaden sposób nie działał. Po jakimś czasie po prostu jechał z nią przed sobą i zastanawiał się co jeszcze mógłby zrobić.
Gdy się już zatrzymali, bliźniacy szybko rozłożyli obóz i rozniecili ogień. Umieścili Kastora w jednym z namiotów, a Raissę posadzili przy ognisku. Gaithr przygotował coś do jedzenia i usiadł obok niej.
- hej, zjedz coś, proszę. Musisz mieć siły żeby z nami dalej podróżować. Będziemy cię potrzebować, Kastor szczególnie...
Spojrzała przerażona na niego, gdy wymienił imię jej opiekuna.
- Kastor! Och, powiedz mi tylko, że nic mu nie będzie, że z tego wyjdzie - chwyciła go za przód koszuli desperacko, ale przynajmniej wyrwał ją z szoku. Złapał ją za dłonie sprawiając, że puściła jego ubranie.
- powinien z tego wyjść, stracił dużo krwi, ale jak odpocznie, to wyzdrowieje. Bardzo trudno jest go zabić... dotąd nie udało się to nikomu i pewnie nikomu się już nie uda. - uśmiechnął się. - nadal jesteś ubrudzona krwią na twarzy... - poślinił skraj płaszcza i zaczął delikatnie ścierać zaschniętą krew z twarzy dziewczyny. Ta wydawała się bardzo niespokojna.
- czy mogę do niego iść? Czuję się okropnie z tym, że nie byłam mu w stanie pomóc.
- nie masz czemu się winić, mało kto by tak szybko wyszedł z szoku po czymś takim... ja jestem przyzwyczajony do takich rzeczy z wiadomych powodów, ale gdy zobaczyłem jak Kastor walczył, to sam byłem w szoku. Pierwszy raz coś takiego miało miejsce, zwykle walczy używając umysłu, nie instynktu drapieżnika. Ja natomiast staram się ukrywać fakt, że jestem wilkołakiem. Gdy ludzie się o tym dowiadują mają mnie za bezmyślnego potwora... - skończył czyścić jej twarz z plam krwi i puścił płaszcz. Zobaczył, że nadal trzma ją drugą ręką za dłoń. Speszył się nieco, przeprosił i puścił ją.
- nic się nie stało... musiałeś się chyba też komuś wygadać, prawda? Jak dla mnie wcale nie jesteś potworem, tylko bohaterem. Gdyby nie ty i Kastor, to bandyci by nas skrzywdzili. A teraz przepraszam, ale na prawdę chcę iść zobaczyć co z moim ojcem... - na odchodnym ucałowała Gaithra w policzek. Ten się tylko uśmiechnął. Bliźniacy akurat wrócili z zapasem drewna na ognisko.
- co ty takiego robisz, że masz takie powodzenie u dziewczyn, co? - Damien rzucił drewno kawałek od ogniska i otrzepał ręce i koszulę.
- stawiam na jego zwierzęcy magnetyzm - zaśmiał się Fabien kładąc drewno na stos i również otrzepał koszulę.
- bardzo zabawne, mali zazdrośnicy. - zmrużył lekko oczy rozważając zemstę za kpiny.
Raissa tymczasem siedziała koło Kastora i wycierała jego twarz z krwi wilgotną szmatką. Na szczęście niedaleko był strumień z czystą wodą. Uspokajało ją patrzenie na jego twarz i słuchanie spokojnego oddechu.
    Klatkę piersiową i brzuch miał obandażowane, ale opatrunki trochę przesiąkły, jednak nie na tyle, by stanowiło to zagrożenie. Lewe udo również miał obandażowane, a spodnie porozdzierane w wielu miejscach. Z koszuli i kaftanu raczej niewiele zostało, dlatego prócz spodni mężczyzna miał na sobie tylko bandaże. Gdy Raissa skończyła wycierać jego twarz i szyję Kastor się ocknął i od razu chciał się zerwać z posłania. Raissa go powstrzymała.
- musisz leżeć, inaczej rany ci się pootwierają i Fabien znów będzie musiał cię leczyć.
- Raissa, jesteś cała? - głos miał schrypnięty. - gdzie reszta?
- siedzą przed namiotem i jedzą, przynieść ci coś? Wody?
- t.. tak, wody. - znów oparł głowę na zwiniętym płaszczu, który służył za poduszkę. - tak się cieszę, że nic ci nie jest... - westchnął.
    Raissa wyszła z namiotu po wodę dla rannego. To był znów jej Kastor. Nie tamten, który rozrywał ludzi na kawałki gołymi rękoma. Tamten budził w niej grozę.
Wzięła trochę wody i miskę zupy, którą przygotował wilkołak.
- przyniosłam ci jeszcze zupę, żebyś coś zjadł... ale będziesz musiał usiąść, żeby cokolwiek zrobić. Pomogę ci. - postawiła miskę z zupą i kubek, i przykleknęła przy rannym pomagając mu się unieść. - możesz się oprzeć o mnie, ale już cię nie będę karmiła w takim wypadku.
- o bogowie, do czego to doszło, że musiałabyś mnie karmić - zaśmiał się, ale śmiech przeszedł w stęknięcie z bólu. Raissa sięgnęła po kubek wody i miskę zupy, i podała je po kolei mężczyźnie. Ten półsiedział oparty o nią. - Raissa...
- hm?
- wybacz mi.
- co takiego?
- ja... zanim straciłem przytomność widziałem, że śmiertelnie cię przeraziłem. Nie wiedziałem sam co robię, wybacz mi prosze.
- nie mam ci czego wybaczać, broniłeś mnie. Z resztą, kocham cię jak ojca, nie byłabym w stanie się na ciebie gniewać, ani się ciebie bać. Jedyny strach jakiego się przez ciebie najadłam, to ten o twoje życie. Gdy wytrącili ci miecz z ręki myślałam, że cię zabiją. - oparła policzek na jego głowie. Pachniał krwią, w której nadal był cały uwalany, ale teraz to nie miało żadnego znaczenia. Żył i był na dobrej drodze do wyzdrowienia.
    Gdy skończył jeść odstawiła naczynia na bok i pomogła mu się położyć.
- musisz dużo odpoczywać, inaczej nie wyzdrowiejesz.
- przezemnie bliźniacy spóźnią się do swoich mentorów...
- ale dzięki tobie w ogóle do nich dotrą - Gaithr wszedł do namiotu. - i nie martw się, zostaniemy z tobą póki nie poczujesz się lepiej, a potem nadrobimy to z nimi.
- ich mistrzowie mieszkają w dwóch różnych miastach, jeden na wschodzie, a drugi bardziej na zachodzie.
- w takim razie będą musieli się rozdzielić dużo wcześniej i pojedziemy skrótami.
- a co jeśli...
- jeśli znów napadną na nas bandyci? Dwóch konnych jest mniej kuszącym łupem, niż dwóch dorosłych i trójka dzieci. - zignorował oburzone spojrzenie Raissy. - zawsze łatwiej też będzie mi osłaniać jednego niż dwoje, czy troje. Którego i gdzie będę miał odwieźć?
- planowałem najpierw odwieźć Fabiena, bo jego mistrz mieszka najbardziej na wschodzie, a potem Damiena i dopiero skierować się do naszego celu.
- Nie zabiorę ci Fabiena, bo jednak dzięki niemu szybciej dojdziesz do siebie, a jego mistrz może cię uleczyć.
- tak, o tym samym pomyślałem, Alain zrozumie i mi pomoże nie tylko w szkoleniu syna Andreia Vogela. Wiesz, że był bardziej znajomym waszego ojca niż moim?
- więc postanowione, ja zabiorę Damiena do jego mistrza.
- dotrzyjmy do jakiejś karczmy, najlepiej tej w Wareir, napiszę list do Draisa, bo obiecałem stawić się osobiście, ale zrozumie czemu nie dałem rady...
- Wareir jest trzy dni drogi stąd, więc się wstrzymasz, póki nie będziesz w stanie podróżować...
- za dzień lub dwa zaczną gnić trupy, jak daleko jesteśmy od nich? Godzinę drogi? Dwie? W ciągu doby zbiorą się zwierzęta, a że do nich mamy niedaleko, to i nami się zainteresują. Musimy się stąd wynieść, bo jak nie zwierzęta, to jakaś zaraza nas dopadnie. Jakoś tu mnie dowieźliście, to i dalej damy radę. - uniósł się na łokciach zaciskając zęby z bólu. Raissa widziała jego napięte mięśnie. Chciał za wszelką cenę pokazać, że nie muszą się nim martwić. Gaithr wyszedł bez słowa, a kocioucha podążyła za nim.
- będziemy musieli zrobić jak mówi, bo ma rację. Podróżuję już tyle lat, a on nadal mi potrafi wytknąć błędy - zaśmiał się cicho na koniec.
- prawda, ale Gaithr, on nie jest w stanie podróżować...
- będziemy musieli położyć go znów na tych noszach, rano ruszymy, a na razie póki ma siły niech obmyje się z tej krwi. Zaniesiesz mu wody i pomożesz?
    Kiwnęła głową. W ciągu najbliższej godziny Kastor doprowadził się do jako takiego porządku, a Gaithr, Raissa i Damien ustalili między sobą warty. Fabien zmęczony położył się już spać, a Kastor powoli zasypiał.

Gdy Raissa z Damienem wrócili zastali obu mężczyzn milczących. Usiadła w pobliżu Kastora, jednak pomimo wszelkich starań rozmowa się nie kleiła. Po jakimś czasie dziewczyna się poddała i poszła spać, Damien poszedł w jej ślady niewiele później.
W nocy zmieniali się zgodnie z ustalonymi wartami, a rankiem znów ruszyli dalej. Kastor starał się jak najwięcej spać, by jak najszybciej się zregenerować, a bliźniaki zrobiły się milczące im bliżej do rozstania mieli. Gaithr nie inicjował z nikim rozmowy, znów wrócił do czytania. Tak więc Raissa jechała jako ostatnia i gawędziła po cichu ze swoim koniem. W południe zatrzymali się na szybki posiłek i po pół godziny przerwy i kubku ciepłej herbaty ruszyli dalej. Taka atmosfera ciągnęła się aż do wieczornego postoju. Fabien znów leczył Kastora, Gaithr z Raissą rozkładali namioty, a Damien szykował ognisko. Gdy kończyli usłyszeli, że coś szeleści w gąszczu. Nim zdążyli zareagować z krzaków wypadł Thieleur. Był cały umorusany w błocie, w sierści miał rzepy i liście, a za obrożą gałąź długości jego łapy.
- znalazła się zguba - Kastor się ucieszył. Pies z brzuchem przy ziemi, jakby się skradał, zamiatając powoli ziemię ogonem przesuwał się powoli w stronę mężczyzny. Gdy już do niego dotarł położył się przy nim. Kastor wyciągnął mu gałąź zza obroży i zaczął wykruszać psu błoto z futra. Zwierzak zdawał się spodziewać jakiejś kary za ucieczkę i późny powrót, jednak na marne. Dostał trochę mięsa od Kastora, a także został przez niego jako tako doprowadzony do porządku. - gdzieś ty się podziewał, co? Marny z ciebie obrońca, pieszczochu.
Pies tylko słuchał i z zadowoleniem powoli machał ogonem tuż przy ziemi. Na noc trafiło mu się miejsce obok swojego pana i jednocześnie koło ogniska. Ułożył się obok mężczyzny i czuwał.
Noc i poranek minęły w milczącym nastroju. Zwinęli obóz i ruszyli dalej. Koło południa ciszę przerwał Gaithr
- pod wieczór powinniśmy być już w Wareir.
Reszta przyjęła tę wiadomość milczeniem. Byli zmęczeni podróżą, Kastor spał na noszach pomiędzy końmi bliźniaków. Grupę znów objęło milczenie.

**

    Do miasta dotarli późnym popołudniem, wcześniej niż wilkołak się spodziewał. Na szczęście znaleźli miejsce do spania, choć dopiero w trzeciej karczmie. Wszystko było zajęte.
- mamy szczęście, wieczorem pewnie nic by się nie znalazło. - Kastor miał dość dobry humor i chciał rozruszać jakoś towarzystwo znudzone monotonią podróży. Prawie nic go nie bolało, prócz nogi. Zdrowiał błyskawicznie, co z jego strony było powodem do radości. - do wieczora możemy posiedzieć poza pokojami, może trafi się jakiś bajarz albo grajek, dzieciaki nie miały okazji dotąd takiego spotkać.
    Cała trójka nieco się ożywiła i zaczęła między sobą dyskutować. Najpierw jednak umieścili się w pokojach, Kastor z Raissą w jednym, a Gaithr z bliźniakami w drugim. Thieleur na krok nie odstępował rannego mężczyzny, a ten podjął próbę samodzielnego chodzenia, najpierw po pokoju, a gdy tam już trochę rozgrzał mięśnie zaczął schodzić po schodach na dół. Zajął miejsce przy jednym z jeszcze wolnych stołów i zamówił wszystkim coś do jedzenia. Gdy pozostali wracając ze stajni zobaczyli Kastora, zamiast na górze w pokoju, to siedzącego przy stole i wyglądającego na niemalże zdrowego, od razu im się humor poprawił. Usiedli razem z nim i zaczęli jeść rozmawiając między sobą.
    Wieczorem rzeczywiście pojawił się wędrowny bajarz i snuł opowieść o czasach smoków. Dzieciaki słuchały jak urzeczone, a Gaithr pomógł Kastorowi wrócić do pokoju, by ten w ciszy napisał listy do przyszłych mistrzów. Dzieciaki wróciły do pokoi przed dziesiątą. Bajarz na prawde się postarał, że dzieciaki dały się tyle przetrzymać. Raissa od razu rzuciła się na swoje łóżko owijając peleryną.
- Jak się czujesz? - zapytała lekko zmęczonym głosem.
- Nie najgorzej, tylko noga mnie jeszcze boli, poza tym wszystko w najlepszym porządku.
- Zostaniemy tu kilka dni, prawda? Póki nie wydobrzejesz do końca.
- Tak, zostaniemy. - kontynuował pisanie listu do Draisa. Nie zauważył kiedy kocioucha podeszła do niego i oparła się delikatnie o ramię brodą.
- Będę tęskniła za chłopakami. Długo się nie będziemy widzieć?
- Wydaje mi się, że na zimę Drais odeśle Damiena do domu, tak samo jak i Alain Fabiena. My też postaramy się wrócić na czas do zamku, to tylko niecały rok. - uśmiechnął się. - późno już, nie idziesz spać?
- już idę, ty też nie siedź długo. Sen regeneruje. - mruknęła jakby na dobranoc i ściągając buty powlokła się do swojego łóżka. Kastor dokończył pisanie listu, a potem spojrzał krytycznie na swoje dzieło czytając je jeszcze raz. Gdy doszedł do wniosku, że wszystko jest w porządku, a atrament już wysechł, złożył list i włożył go do koperty. Zapieczętował ją woskiem i położył by wyschnęła. Chwilę póniej podkuśtykał do łóżka i poszedł spać.

Następnego ranka po śniadaniu ruszyli w dalszą drogę. Kastor jechał spowrotem na Betsirii, a za nimi biegł Thieleur. Pod wieczór dotarli do rozstaju przy którym musieli się podzielić na dwie grupy i ruszyć dalej.
-Gaithr, tylko pamiętaj, cały czas prosto aż do traktu trzech noży, Drais mieszka w małym miasteczku, Nahis, dzień drogi przed rozstajem na trakt czarnych stóp. Przed wami jeszcze kilka tygodni drogi.
- Nie martw się, wy też macie przed sobą niezły kawałek. Tymczasem! - krzyknął na pożegnanie i spiął konia. Damien podążył za nim.
Jechali jakiś czas, aż w pewnym momencie Kastorowi coś się przypomniało.
- Będziemy przejeżdżać przez stolicę Anntadu, może zatrzymamy się tam na dłużej niż jedną noc, żebyście mogli ją obejrzeć? Jest tam Pałac Króla, Koszary i Twierdza głównych dowódców, a także świątynia Bogini.
- możemy, ale nie spóźnimy się do mistrza Alaina? - Fabien trochę się już denerwował bez brata u swojego boku.
- nie powinniśmy aż tak bardzo, dotrzemy tam za kilka tygodni, wiosna nie zacznie się na dobre nawet. A w stolicy będziemy w tym tępie już po jutrze, na zwiedzanie dam wam dwa dni, co wy na to?
- oprowadzisz nas, prawda? Boję się, że możemy się pogubić trochę skoro to wielkie miasto... Słyszałam kiedyś o stolicy, że po zmroku jest bardziej niebezpiecznie niż na traktach. - Raissa jednocześnie się cieszyła na to, że zobaczy nowe miejsca, a także niepokoiła.
- Ze mną nic wam nie grozi, poza tym po zmroku będziecie już w pokoju. A sam oprowadzę was po ciekawszych miejscach i opowiem co nieco, choć osobiście nie przepadam za Stolicą.
    Na tym skończyli temat Andury, stolicy Cesarstwa Anntadu – ogromnego imperium ludzkiego. Kolejne godziny podróży mijały monotonnie, Kastor odpytywał ich z wiedzy teoretycznej, którą wpajała im Lilith, a także bawili się w głosy ptaków, choć odkąd zorientowali się, że Raissa ma nadludzki słuch, nie sprawiało im to takiej radości, bo wiedzieli, że z nią nie wygrają, a nawet jeśli, to że ona im na to pozwala. Na noc rozstawili warty normalnie, a rankiem ruszyli dalej. Kolejną noc spędzili w karczmie na trakcie, tak jak wielu innych podróżnych zmierzających do stolicy, choć ledwo co było dla nich miejsce, bo dotarli najpóźniej. Następnego ranka ruszyli wcześniej niż wszyscy inni, bo chcieli znaleźć miejsce na nocleg póki jeszcze jakiekolwiek było.
    Gdy tylko wyruszyli z karczmy zobaczyli wielkie połacie pól uprawnych, gdzieniegdzie chłopskie domostwa i gospodarstwa, nad którymi z kominów unosił się dym, a także jezioro, nad którym wschodziło słońce i nadawało wodzie blask. Dalej majaczyły ogromne mury miejskie i brama wjazdowa. Przejechali przez nią kilka godzin później, by następnie spostrzec wysokie kamienice ustawione w równych rzędach wzdłóż traktu. Na najniższym piętrze każdej z nich był jakiś sklep, albo warsztat rzemieślniczy. Na końcu prostego traktu wyłożonego prostokątnymi kamieniami widniał kolejny mur, ale tym razem był to mur odgradzający miasto od pałacu i strefy najwyższej szlachty. Wstęp mieli nieliczni, a straż ściśle tego pilnowała. Chodziło przecież o dobro rodziny królewskiej i wszystkich dworzan władcy.
    Zjechali z traktu w jedną z bocznych ulic w poszukiwaniu karczmy, w której mogliby zanocować. Dopiero po zapytaniu miejscowego udało im się odnaleźć jakąkolwiek. Kastor wykupił pokój, w trakcie gdy młodzi zajmowali się końmi. Gdy chwilę odpoczęli po podróży, zjedli i rozładowali torby, ruszyli razem z mężczyzną zwiedzać miasto.
    Najbliżej ich bazy znajdowały się koszary z twierdzą Anntadt, a także główne targowisko, jednak Kastor zaprowadził ich nad jezioro, drogą pielgrzymów która była jedyną możliwością dostania się na sztuczną wyspę na której wzniesiono świątynie. Drewniany podest był na tyle szeroki że mogły się na nim minąć wozy konne, bez zrzucania pieszych do wody. Ogrodzony był grubymi barierkami, na których umieszczono rzeźby różnych zwierząt.
- Ludzie wierzą że zanim urodzili się jako ludzie, to wcześniej byli zwierzętami u boku Bogini i ta pozwala im być ludźmi w nagrodę. Po śmierci zasiadają w orszaku Bogini gdy na to zasłużą, jako ludzie.
- A jeśli nie zasłużą? - Raissa podziwiała dokładną rzeźbę borsuka.
- Wtedy ich ciała zmieniają się w proch, a oni idą do miejsca, w którym muszą znów zasłużyć na łaskę Bogini. Nie znam się na tym za dobrze, prawdę powiedziawszy...
    Gdy dotarli do świątyni jako takiej, zwiedzali ją w milczeniu. Była strzelistym budynkiem, całkowicie wzniesionym z drewna, w śrosku wypełnionym rzeźbami. Filary imitowały drzewa, a sufit wewnątrz dawał wrażenie, że wierni chronią się w lesie, tuż pod koronami drzew. W środku nadal dominowały rzeźby zwierząt, choć teraz już dostojniejsze niż borsuki i inne. Jelenie, dzikie koty, a także wilki przewijały się w rzeźbach i płaskorzeźbach.
- Kastor, czemu nie ma tu żadnego wizerunku Bogini?
- Ludzie nie mogą jej przedstawiać, ponieważ jest tak piękna, że każda próba uchwycenia jej wizerunku jest świętokradztwem i obrazą dla niej.
    Gdy opuścili świątynię skierowali się na rynek. Był to okrągły plac, na środku którego stała kilkupoziomowa fontanna, na szczycie której znajdowała się kamienna rzeźba żurawia z dziobem uniesionym do góry, z którego tryskała woda. Dookoła wszędzie były kramy kupieckie, a także sklepy z licznymi towarami z importu.
- Bardziej miejscowe rzeczy są przy królewskim trakcie, w bocznych sklepach, ale możecie sobie obejrzeć te tutaj i coś kupić. - Kastor dał im trochę pieniędzy po czym sam usiadł przy fontannie, by trochę odsapnąć. Zmęczyło go chodzenie, jeszcze nie do końca wyleczył nogę, a już ją nadwyrężył. Po godzinie dzieciaki wróciły do niego i mogli wracać na kolację do karczmy. Jutro mieli obejrzeć port i pałac o ile się dało i ruszaliby dalej. Wracając do karczmy mijali wysokie kamienne mury koszar i twierdzy, a poza nimi niewiele było widać. Przed każdą bramą i na murach stały straże, uzbrojeni po zęby gwardziści. Nic więcej nie mogli zobaczyć, bo nie chcieli ściągać na siebie kłopotów, że za długo obserwują zmianę warty.
    Następnego ranka po śniadaniu zapakowali torby, wzięli konie i ruszyli przejść się do portu. Nie było to nic nadzwyczajnego, małe statki używane były do spławiania nimi towarów w dół rzeki Nów, bądź od samej Księżycowej, a potem przewożone wzdłóż niej spowrotem w górę. Jednostki były lekkie, ale bardzo ładowne. W porcie panował ruch, ale nie było tak tłoczno jak myśleli, że będzie. Swobodnie przejechali mijając miejski zielennik, na którym wypoczywali mieszkańcy i podziwiając pałac z daleka, wjechali na krótki trakt, by wyjechać z miasta przez most przewieszony nad Nowiem. Zamek był ogromny i imponujący, wzniesiony na sztucznym pagórku górował nad kamienicami szlachty. Za pałacem znajdowały się ogrody królewskie, ale tych już nie zobaczyli przez wysokie mury. Most na Nowiu wzniesiony był z kamienia, szeroki i stabilny. Zaraz po wyjeździe z miasta trakt krótki odgałęział się na trakt górski, którym to też skierowali się na północny wschód. Alain mieszkał w małej wsi, kilka dni od granicy Imperium i dzień drogi od głównego traktu.
    Podróż mijała im spokojnie, wiosna zaczynała się na dobre gdy dotarli do wioski. Zatrzymali się w miejscowej karczmie, zjedli i przebrali się a potem Fabien razem z koniem i rzeczami został zaprowadzony do małej chatki na uboczu wioski.
    Na ławeczce przed domkiem siedział mężczyzna, może wyglądający na trzydzieści, góra trzydzieści pięć lat, z dwu-trzy dniowym zarostem i skręcał papierosa. Brązowe włosy miał w lekkim nieładzie, widać było, że nie korzysta za często nożyc. Gdy zobaczył trójkę ludzi z koniem wstał z ławki i ruszył do furtki ścieżką przez połacie ziół i innych roślin. Ubrany był w proste spodnie i koszulę podwiniętą nad łokcie, kamizelkę na tym wszystkim miał zniszczoną i niezapiętą. Fabien uważnie mu się przyglądał i z trudem powstrzymał zdziwienie gdy okazało się, że ten niepozorny mężczyzna ma być jego mistrzem.
- Alain, kopę lat. Widzę u ciebie niz się nie zmieniło. - uśmiechnął się Kastor.
- Ano, jak doskonale wiesz, nie lubię się rzucać w oczy. Zarabiam trochę tu i ówdzie na czarach, ale poza tym żyję sobie jak każdy inny chłop. Podoba mi się. - spojrzał na Fabiena. - ten chłopak ma być moim uczniem, ta? Zatem chodźmy do domu, zaparzę wam herbaty albo ziół.
    Weszli do środka, gdy Fabien już uwiązał konia, by ten nie pożarł całego ogrodu maga. Ten wstawił wodę na napar i usiedli przy stole. Chłopak wreszcie nie wytrzymał.
- Mistrzu, ja nie do końca rozumiem co może być pociągającego w życiu jak zwykły chłop skoro dysponujesz taką mocą...
- To będzie pierwsza rzecz której cię nauczę, chłopaku – uśmiechnął się ciepło odpalając papierosa którego skrupulatnie zwijał w międzyczasie odkąd przyszli. - a tak w ogóle, nie musisz mówić mi 'mistrzu'. Możesz poprzestać na Alain. Byłbym wdzięczny.
- oczywiście mi... Alain. - w porę się pohamował.
- Nie mam za dużego domu, ale pokój dla ciebie jest gotowy od kilku dni. Możesz iść się tam rozpakować, potem omówimy resztę rzeczy i odpowiem ci na pytania. Macie gdzie się zatrzymać? - zapytał Kastora patrząc na niego i milczącą Raissę, która szła pomóc Fabienowi.
- Wynajęliśmy pokój w karczmie, posiedzimy tu kilka dni i potem ruszymy dalej, będę chciał odwiedzić Armina, ale nie od razu. Pewnie pojedziemy dookoła górskim traktem, a potem wrócimy krótkim, przez stolicę i dalej traktami na...
- Szklany przylądek. Wieki minęły odkąd odwiedzałem Armina, byliśmy jeszcze wtedy szczeniakami jak jego ojciec przypadkiem zmienił całe wybrzeże i dwa klify w czysty kryształ – zaśmiał się. - czy Armin nadal szuka?
- W tej sprawie prosił mnie o notatki Andreia, mam je przy sobie, może pomogą mu przy badaniach. Nie będziesz chciał mu czegoś przekazać? Powinniśmy zjawić się u niego w środku lata jak wyruszymy jeszcze w tym tygodniu.
- Przekażę ci trochę ziół odpowiednio przerobionych dla niego. Muszą mu pomóc. Przynajmniej tymczasowo póki nie znajdzie lekarstwa. A nie wiesz co u jego syna?
- Miałem z Arminem kontakt tylko listowny w ciągu ostatnich kilku lat, ale wiem, że jego syn też ma ten sam problem. Tym bardziej zależy mu na lekarstwie. Przecież to jego jedyne dziecko...
Alain pokiwał tylko głową wydmuchując dym w sufit.
- kim jest ta dziewczynka. Nic o niej nie mówiłeś. To twoja córka?
- Przygarnąłem ją, można powiedzieć że moja. Była sierotą, jej cała rodzina nie żyje.
- Czemu nie została z Lilith? Przecież to dziewczynka...
- Jest świetna jako tropicielka, dobrze jej idzie trening.
- Ma szansę być tak dobra jak ty?
- Nawet lepsza, Jeszcze z rok i będzie tak biegła w tropieniu i walcę wręcz jak ja. Mam zamiar ją trenować kiedy tylko będę miał okazję.
- Ale pamiętaj, że to dziewczyna. Im będzie silniejsza tym trudniej jej będzie znaleźć męża. Mężczyźni nie lubią silnych kobiet. Wolą te słabe i uległe.
- Nie czas nam o tym teraz myśleć, nie uważasz? Ona ma dopiero jedenaście lat, ma na wszystko czas.
- Wiem, że tęsknisz za Sanyą i Amelią. Ale to nie wróci. Nie pokładaj też w tym dziecku zbyt wielkich nadzieji. Każdy ma gdzieś jakąś rodzinę, choćby dalszą. Pytanie tylko gdzie jest ta jej. Ona jest kotołakiem. Historia jej ludzi jest krwawa. Wszyscy tacy jak ona którzy są poza pustynią byli niewolnikami. Jej rodzice pewnie też, a jeśli nie oni, to ich rodzice. Może nie być zachwycona gdyby się o tym dowiedziała.
- Skończmy temat, przyjacielu, proszę. - Kastor poczuł się zraniony gdy znów ktoś wspomniał o jego żonie i dziecku. Ostatnio coraz częściej do niego powracały, jak wyrzut sumienia.
- Jak chcesz. Ale powiem ci tylko tyle, że wyczuwam w dziewczynie mały talent magiczny. Mógłbyś popchnąć ją w tą stronę, kobiecie lepiej być magiem niż wojowniczką. - odgasił papierosa na piecu i zalał zioła gotującą się wodą. W tym czasie Raissa i Fabien wrócili.
    Wszyscy razem zasiedli przy stole i gawędzili przyjaźnie pijąc zioła póki nie zrobiło się ciemno. Wtedy też wrócili do karczmy zostawiając Fabiena z jego mistrzem. Następnego dnia mieli odebrać paczuszkę dla Armina Carigella, pożegnać się z rudzielcem i ruszać dalej. Kastor nie potrzebował więcej odpoczynku, gdyż całkiem wydobrzał, a chciał pokazać Raissie góry Faden z bliska, a może nawet i jeziora pierścienne, skracając tym samym drogę do traktu krótkiego.
    Następnego ranka poszli do chatki Alaina. Fabien zamiatał ganek, a mag plewił zioła paląc papierosa. Przerwał pracę i poszedł do domu po paczuszkę dając tym samym rodzinie czas na pożegnanie się z Fabienem. Raissa przytuliła przyrodniego brata.
- Do zobaczenia za rok, mam nadzieję że przez ten czas nauczysz się czegoś fajnego – szturchnęła go piąstką w ramię śmiejąc się.
- Wzajemnie, może tym razem nie będę musiał cię leczyć z przetrenowania – rozmasował ramię bardziej dla zasady niż z konieczności. Kastor tylko rozczochrał mu włosy.
- Trzymaj się, młody i ucz pilnie żebyśmy z twoją matką nie musieli się za ciebie wstydzić. - uśmiechnął się. Odebrał paczuszkę od Alaina i od razu ruszyli w dalszą drogę. Fabien chwilę stał i patrzył się jak odjeżdżają, póki nie zniknęli wśród zabudowań wioski.
- Weź się do roboty, mała bekso – zaśmiał się mag. Fabien zorientował się że po policzku cieknie mu łza. Otarł ją i wrócił do zamiatania.
- Ja... tylko miałem jakieś takie dziwne przeczucie...
- Spokojnie, młody, ja też... - wrócił do plewienia ziół.

rozdział 3

    Podróżowali już kilka tygodni i zbliżali się do górskiego miasta Khoris w górach Faden. Byli od jakiegoś czasu na terenach dawnego państwa wilkołaków, ale obecnie rzadko kiedy można było jakiegoś spotkać, a jeśli już, to ukrywali się, tak jak Gaithr. Robili kilkudniowe postoje gdzie tylko była taka możliwość i Kastor przeprowadzał razem z Raissą treningi walki wręcz, a także ze sztyletem, choć dla bezpieczeństwa skonstruowali drewnianą atrapę. Mężczyzna był zadowolony z postępów jakie czyniła jego wychowanka, a ona była całkiem zadowolona, ponieważ obiecał jej, że gdy tylko opanuje w odpowiednim stopniu walkę wręcz i sztyletem to nauczy ją strzelać z łuku, a także sprezentuje jej własną broń. Na razie tylko nauczył ją wykonywać dobre strzały, ponieważ polowali po drodze na drobne zwierzęta by uzupełniać zapasy. Gdy dotarli do Khoris Kastor znalazł karczmę i zameldował ich tam na dwa, góra trzy dni. Mieli odpocząć jakiś czas w mieście. Raissa w tym czasie oporządzała konie. Usłyszała przy tym jak dwaj stajenni komentują jej ogon i uszy i mówią o jakimś mężczyźnie tej samej rasy który mieszkał nad miastem, w górach. Zainteresowało ją to, bo chciałaby spotkać kogoś takiego jak ona i dowiedzieć się czegoś więcej. Może będzie okazja. Zagadała stajennych o tego mężczyznę.
- Panienka lepiej niech się nie interesuje. Bo jak się ktoś za bardzo interesuje, to znika i nie waca.
- Nie boję się, powiedzcie mi więcej o tym kimś, a nie grozicie.
- My tylko ostrzegamy. Odkąd dwa lata temu pojawił się tam ten dziwak, zaczęli znikać ludzie. Jakby tego było mało, że umarł ten stary mag i tam gdzie go pochowali wykwitło to ich źródło. Pfu! - splunął na ziemię. - z nimi tylko problemy.
- Podobno tego maga zabił jego uczeń, a potem zniknął. To było jakoś niedługo, może z miesiąc przed tym jak ten dziwak osiedlił się w górach.
    Raissę tknęło przeczucie. Czas śmierci maga zbiegał się spowrotem Feiego do domu. Czyżby wrócił, bo jego mistrz umarł? I czy to na pewno chodziło o niego?
- Gdzie mogłabym się dowiedzieć więcej na temat tego kogoś? Chciałabym się z nim spotkać...
- raz na pół roku widujemy go w mieście, schodzi z koniem po zapasy, a potem znów znika. Był tu z tydzień temu, wyglądał dość podobnie do panienki, tylko starszy.
- w jakim sensie podobnie?
- też miał takie same uszy i ogon, i też takie włosy, choć dużo krótsze, bo do ramion tylko.
- Ale z twarzy to do panienki podobny, jak rodzina! A może wszyscy tej rasy tak wyglądają? - podrapał się w głowę zastanawiając się.
    Raissie szybciej zabiło serce. Ale zaraz też się opamiętała. Przecież jej rodzina nie żyje, widziała jak ich chowają na cmentarzu, więc nie ma opcji żeby to był ktokolwiek kogo znała. 
- Gdzie dokładnie on mieszka?
- Za miastem jest ścieżka, a dalej to nikt nie wie. Podobno ma małą chatkę na zboczu. Z tego co karczemna słyszała, to alchemik jakiś, licho go wie. Jeszcze nas wszystkich potruje tyle z tego będzie.
    Stajenni zostawili Raissę, a ta wróciła do oporządzania koni. Gdy kończyła do stajni wszedł Kastor.
- myślałem, że szybciej się uwiniesz. Daj te torby, zaniosę do pokoju. - po czym wyszedł wziąwszy większość bagaży. Chwilę później poszła za nim z resztą toreb. Tygodnie treningów pozwoliły jej nie tylko opanować walkę, ale także wzmocniły ciało. Kiedyś nie byłaby w stanie unieść takiej ilości rzeczy, a teraz zaniosła je do pokoju bez żadnego problemu.
- Kastor, będę mogła potem iść na rynek?
- Nie ma problemu, ja zostane, zrobię listę czego nam brakuje. Jutro jakiś trening?
- Tak, czemu nie, a co planujesz? - zaczęła rozkładać swoje rzeczy po pokoju wcześniej powiesiwszy płaszcz na haku na drzwiach.
- Myślałem nad godziną walki wręcz na rozgrzewkę, potem sztyletem, a na koniec pokazałbym ci kilka trików na dwa sztylety. Może po drodze kupię ci drugi, jak je opanujesz.
- Brzmi świetnie – ucieszyła się, bo im więcej treningu, tym lepiej opanuje umiejętności.
    Gdy rozpakowała rzeczy zabrała ze sobą swoją torbę na ramię, sztylet przypięła do paska, wzięła płaszcz i wyszła. Ale nie poszła wcale na rynek. Wypytała karczemną o ścieżkę do chaty alchemika i w tamtą stronę też się udała. Nie wzięła konia, bo nie spodziewała się dalekiej drogi. Po godzinie marszu ścieżką na zboczu postanowiła zrobić sobie przerwę. Było popołudnie, oceniła po wysokości słońca, że może maszerować jeszcze pół godziny, a potem musi zawrócić jeśli chce dotrzeć spowrotem do miasta przed zachodem. Zarzuciła spowrotem torbę na ramię i ruszyła dalej.
Po kwadransie zorientowała się że ktoś za nią idzie. Gdy jednak się obracała dyskretnie nikogo nie zobaczyła ani nie słyszała. Uznała że najwyższa pora wracać, nawet jeśli miałaby nie zobaczyć alchemika. Wolała sama nie ryzykować bardziej, wróci tu później z Kastorem.
Gdy tylko zawróciła poczuła że ktoś ją łapie i zatyka jej usta jakimś śmierdzącym materiałem. Zaczęła się szarpać i krzyczeć. Powoli robiło się jej ciemno przed oczami, aż w końcu straciła przytomność.

**

Póżnym popołudniem Kastor wyszedł szukać Raissy. Miasteczko było małe, więc nie powinien mieć z tym problemu, jednak mimo to nie znalazł dziewczyny. Zapytał kilku ludzi czy nie widzieli drobnej blondynki z kocimi uszami. Dopiero karczemna powiedziała mu, że dziewczyna koniecznie chciała odwiedzić alchemika i że ostrzegła ją przed nim, ale ta nie słuchała.
- nic dobrego nie przyszło odkąd się tu pojawił. Znikają nawet ludzie. - mruknęła.
W ciągu dziesięciu minut Kastor był na koniu i w drodze do siedziby alchemika w górach.
- jak mogła być tak nieodpowiedzialna, tak głupia...- mruczał do siebie. W pewnym momencie poczuł się obserwowany. Instynkt i doświadczenie doskonale się ze sobą uzupełniały i nie raz takie uczucie uratowało mu życie.
Kawałek dalej na ziemi zobaczył ślady, jakby ktoś celowo szurał butami po ziemi. Domyślił się, że ten kto teraz go obserwuje porwał Raissę. Szarpała się, były też ślady krwi. Modlił się do wszystkich bogów byle to tylko nie była jej krew.
Jechał dalej mając na uwadze obserwatorów. Dłoń cały czas trzymał na głowicy miecza, na wszelki wypadek.
Nagle zrobiło się zupełnie cicho. Nie było słychać ptaków, ani szumu liści. Betsiria była bardzo niespokojna. Zanim zdążył się rozejrzeć coś rzuciło mu się na plecy i ściąnęło z konia. Podrapało mu bok, poczuł zęby na ramieniu. Wyciągnął miecz i uderzył nim kilka razy, po czym zaczął dźgać. Zęby odpuściły, cielsko przestało przygniatać go do ziemi. Zobaczył co takiego go zaatakowało.
Był to potwór, o ciele prawie że człowieka. Łapy miał zakończone jak dziki kot, a także pysk pumy. Zgarbiony i ociekający krwią szykował się do kolejnego ataku. Ale nie zdążył, gdyż Betsiria uderzyła kopytami o łeb stwora, po czym zaczęła wdeptywać go w ziemię.
- Nienienienie, stój, stój! - zerwał się z ziemi i zaczął uspokajać klacz. Chciał wyciągnąć informacje. Ale teraz już nie miał z kogo. Na drodze leżał już tylko trup stwora. Kastor zwlókł go z drogi po czym ruszył dalej. Zignorował krwawiący bok i ramię. Raissa mogła być w gorszym stanie. Szukał siedziby alchemika. Bestia albo pilnowała terenu tajemniczego mężczyzny, albo przypałętała się skądinąd, co było wątpliwe. Po kilkunastu minutach zatrzymał się przed małą chatą przylegającą do skały. Puścił Betsirię luzem i podszedł do chaty. Zastukał do drzwi. Po kilku minutach nacisnął na klamkę gdy nikt mu nie otworzył. Drzwi nie ustąpiły. Przy siodle odszukał torbę z wytrychami i uklęknął przy zamku. Po kilku minutach cierpliwego grzebania w zamku ten ustąpił. Kastor wszedł do srodka.
Wnętrze zajmowało palenisko z kociołkiem, od dawna wygaszone. Pod ścianą stało łóżko, w którym dawno nikt nie spał. Resztę mebli stanowiła wielka rzeźbiona szafa. Kastor przetrząsnął chatę szukając, chyba sam nie do końca wiedząc czego. Nie wyglądała jak dom alchemika. Nie było też śladu po Raissie. Usiadł na brzegu łóżka zastanawiając się czy czasem nie włamał się do chaty myśliwego. Rozważał swój błąd póki nie zauważył na szafie śladów pazurów, jakby potwór ją otwierał. Ale po co.
Otworzył szafę i wyjął wszystkie płaszcze ze środka, a także buty. Dokładnie opukał szafę szukając jakiegoś przejścia. Po kilkunastu minutach postanowił zrobić sobie przerwę. To na pewno ten dom. Tylko co dalej.

Kastor znalazł się w półmroku jaki panował w pomieszczeniu na końcu schodów. Rozejrzał się uważnie dookoła. Trochę komód, dwa posłania i szafa, a także metalowe drzwi, jak od cel więziennych. Podszedł do drzwi i zaczął je oglądać. Były zamknięte, ale zamek był prosty. Klęknął przy nim, odłożył pochodnię obok, schował miecz i zaczął grzebać w zamku wytrychami.

**

    Nadal pracując przy stole alchemicznym Fei mruczał do siebie co jakiś czas. Z pozycji w jakiej się znajdowała widziała tylko plecy brata.
- wiesz, że on po ciebie przyszedł? Jest tu, a po drodze zabił jednego z moich ludzi. Jest podatny na sugestie, ale teraz jakoś nie jestem w stanie go przekonać żeby sobie poszedł. Łatwiej było mi go nakłonić by cię ratował. Dziwny człowiek.
- Kastor... Kastor tu jest? Fei, odpowiedz mi! - szarpnęła się, ale w tej samej chwili ostre pazury sprowadziły ją do porządku.
- W sumie to go szkoda, był przydatny, nawet mi cię prawie że przyprowadził. Oszczędził mi wiele kłopotów. Glit. Zabierz resztę, zabijcie. Możecie zjeść. - gdy wydał polecenie ten najbardziej zdeformowany wybiegł pomrukując.
- Nie, Fei, nie! Nie rób mu krzywdy, proszę, tylko nie Kastorowi! - znów zaczęła się rzucać, już ignorując pazury.
    Jedyne co osiągnęła, to to, że Fei uderzył ją otwartą dłonią w twarz.
- Czegokolwiek teraz nie zrobisz, nie pomożesz mu. Już mi nie jest potrzebny, przyprowadził mi cię! Gdyby nie przylazł tu za tobą pozwoliłbym mu żyć. Ale teraz nie mogę mu na to pozwolić, przeszkodziłby mi. - Wyciągnął z jednej z szafek strzykawkę i igłę i zaczął nabierać skubstancję zmieszaną z krwią dziewczyny. - Jeszcze nigdy nie byłem tak blisko sukcesu... - podszedł powoli do stołu na którym leżała blondynka i zdjął jej bandaż z ramienia. Nieco powyżej rany wbił igłę w żyłę i zaczął powoli wpuszczać substancję go krwioobiegu dziewczyny. Gdy tylko skończył prawie odskoczył od niej.
    Zaraz poczuła jak wszystkie jej żyły i wnętrzności płoną z bólu. Nie mogła powstrzymać wrzasku, zaczęła się rzucać pomimo Hoyna, który już rozorał jej całe ramiona swoimi pazurami. Feinrei zaczął się śmiać.
- Działa, działa!! - krzyknął. - Nareszcie, po tylu próbach, działa!

**

    Prawie udało mu się otworzyć zamek, gdy usłyszał wrzaski Raissy i drgnęła mu ręka. Mało brakowało a złamałby wytrych.
- Jasna cholera, pospiesz się, idioto – skarcił sam siebie. Niecałą minutę później zamek ustąpił. Schował wytrychy, chwycił pochodnię i wpadł do pomieszczenia zamykając za sobą drzwi z trzaskiem. Zaraz też sam uderzył w nie plecami z impetem, gdy do gardła rzuciła mu się bestia. Zablokował jej szczęki wsadzając w nie wolne ramię i wbił bestii pochodnię w nagi bok. Rozległ się skowyt a po sali rozszedł się smród palonego mięsa. Potwór puścił mężczyznę, a ten rzucił w niego pochodnią i wyciągnął miecz. To pomieszczenie było lepiej oświetlone niż poprzednie, więc nie potrzebował już pochodni. Za poparzoną bestią stały jeszcze dwie, podobne do tamtej, którą spotkał na trakcie.
- Jeśli nie dacie mi przejść w spokoju zabiję was – powiedział mając nadzieję, że to poskutkuje. Tak jak podejrzewał, osiągnął odwrotny efekt. Potwór rzucił się na niego drugi raz, nabijając się na ostrze. Przyparł Kastora do drzwi swoim martwym cielskiem, a pozostała dwójka wykorzystując to, że był bezbronny zaraz do niego doskoczyła. Jedna uderzyła go w twarz pazurami rozcinając policzek, a druga rzuciła się na jego nogę. Całą klatkę piersiową i część szyi osłaniał ciałem martwej pokraki. Gdy poczuł zęby na swoim udzie rzucił trupem w atakującą hybrydę, po czym wyprowadził pchnięcie w stronę drugiej. Przebił jej gardło, a druga odskoczyła, by nie zostać przygnieciona denatem. Zaraz też dostała kopnięcie prosto w pysk, czym mieszaniec wybił jej szczękę i dobił, wbijając miecz w czaszkę pantery.
    Sam upadł na kolana wydając z siebie cichy jęk bólu. Oparł się o miecz i podniósł. Miał poszarpaną nogę, bok i ramię, rozcięty policzek i obolałą klatkę piersiową, od uderzenia bestii.  Chcąc nie chcąc, musiał iść dalej, Raissa go potrzebowała, jej wrzaski nie ucichły ani na sekundę. Ruszył dalej z mieczem gotowym do obrony i walki.

Gdy dotarli na miejsce w drzwiach przywitała ich gosposia Charlesa. Nie minęło wiele czasu gdy naszykowała pokój dla Kastora i Raissy. Tam też jeden z mężczyzn przeniósł Raissę. Konie zostały w stajni koło oberży, ponieważ doktor nie posiadał własnej stajni. Zaraz też zajął się schładzaniem ciała Raissy do normalnej temperatury, ponieważ gorączka wzrosła jeszcze bardziej i zaczynała być bardziej niebezpieczna niż obrażenia i drgawki. Kastor położył się w przydzielonym mu łóżku i prawie od razu zasnął wiedząc, że oboje są w dobrych rękach. Niedługo później wszystkie ich rzeczy znalazły się w pokoju w domu lekarza.

**

    Kastor przespał cały dzień, obudziwszy się dopiero wieczorem, gdy gospodyni przyniosła mu kolację na polecenie lekarza. Była średniego wzrostu kobietą o brązowo-szarych włosach i szarych oczach, bardzo spokojną i przyjazną z wyglądu, na oko miała może ledwo trzydzieści lat.
- Czy doktor często przyprowadza pacjentów do domu?
- Och, tylko te przypadki poważniejsze, które wymagają częstego interweniowania lub obserwacji. Pomagam mu jak mogę, sporo się nauczyłam przez te wszystkie lata. Kiedyś doktor pomógł i mnie, ale nie miałam mu jak zapłacić, więc zaproponowałam służbę. Zgodził się, a gdy spłaciłam dług zaczął mi płacić i tak już zostałam. - wzruszyła ramionami i postawiła tacę z posiłkiem na stoliku. - niech pan usiądzie, nie będzie pan wstawał z łóżka.
    Gdy Kastor wykonał polecenie wzięła tacę i postawiła przed nim na pościeli, by mógł zjeść. Zwróciła uwagę na jego obrażenia.
- może pomogę panu zjeść?
- Dziękuję za uprzejmość, ale dam sobie radę, bywałem w gorszych sytuacjach, może mi pani wierzyć...
- Jestem w stanie uwierzyć – uśmiechnęła się – Pan i dziewczynka kim są dla siebie? Bo bardzo niepodobna do pana.
- Jest moją przyszywaną córką, ale kocham jak własną. Strasznie się o nią martwię, czy doktor coś mówił?
- Rozmawiałam z nim, powiedział że jak tylko dziewczynka się ocknie to musi ją jeszcze raz przebadać. Wyglądał na zaniepokojonego. Co się stało temu biednemu dziecku?
- Długa historia, proszę pani. Długa i skomplikowana, a to był jej finał. Na szczęście go przeżyła, teraz może być tylko lepiej i spokojniej, jeśli wyzdrowieje...
- Proszę się do mnie zwracać Amelia, proszę pana. Tak będzie zdecydowanie milej. - uśmiechnęła się.
Kastor zesztywniał. Zalały go wspomnienia o żonie. Gospodyni nosiła takie samo imię. Do przywołania całej masy wspomnień wystarczyło tylko jedno słowo.
    Przed oczami przemknęło mu wszystko, jak poznał Amelię, to jak razem budowali dom dla siebie, ich dziecko, a na sam koniec jej spalone ciało tulące córkę wśród zgliszczy ich wspólnego domu.
- Czy wszystko w porządku, proszę pana? - gospodyni dotknęła jego ramienia. - Jest pan strasznie blady i płacze. Co się dzieje?
- Nic takiego... to... wspomnienia... - otarł zabandażowanym wierzchem ręki policzki. - Moja żona miała na imię tak samo jak ty. To wszystko...
- Domyślam się że musiało się coś stać, skoro tak pan zareagował. Nie będę drążyła tematu. To musi być bardzo bolesne. Jeśli pan zje, proszę mnie zawołać, zabiorę tacę. - po czym wyszła. Było jej strasznie nieswojo tak nagle.
    Kastor jadł powoli i wspominał, starając się wrócić do tych szczęśliwych chwil z żoną, niestety wszystkie budziły smutek, ponieważ jej już nie było. Stracił ją bezpowrotnie i nie ma szans,, by ją odzyskał. Chyba mniej by go bolało, gdyby go zostawiła lata temu dla innego, albo odeszła razem z Sanyą. Ale tego, co im się przez niego stało nie mógł sobie wybaczyć. Skończył jeść i sam odstawił tacę na stół. Nie czuł potrzeby od razu wołać gospodyni. Wrócił do łóżka i położył się spać, choć przez kilka kolejnych godzin nie mógł zasnąć.