Stał w miejscu. W lewej dłoni trzymał butelkę. Wpatrywał się w całą sytuację stojąc już bardziej bokiem, jednocześnie do grupy i do Aizena. Wiedział co się z nim działo, już nie raz tego doświadczył. Postanowił dać mu chwilę, swoją sprawę załatwi później... Zaraz... Załatwi sprawę... Przecież odnalazł kogoś kto nauczył go życia w tym świecie... Chyba kosmita nie zamierzał tutaj zostać...? Nie wiedział, ale chciał znać odpowiedź, na którą miał nadzieję niedługo otrzymać odpowiedź.

Quinkan znowu spojrzał się w ognisko. Chwilę patrzył się w płomienie i szkielety ptaków. Następnie obserwował rysunki na ścianach. Szczególnie wpatrywał się w upiorną dziewczynę która rzucała przenikliwe spojrzenie na każdego kto spojrzał na lewą ścianę pomieszczenia.

Spoiler:

mniej wiecej taka.

Następnie patrzył się dalej przez różne sylwetki, a były ich setki, dużych i małych. Nagle na ścianie zobaczył czarną plamę. Wzdrygnął się a jego źrenice stały się wąskie na powrót niemal natychmiast.
- Tak. To...
Ciężko mu było wychrypieć, bo ciężko było mówić tu o mowie te słowa.
- Ja... Nie wiedziałem że ją po tym zobaczę. A chciałem.
Powiedział po czym na jego twarz powrócił wyraz całkowitej obojętności i nieobecności. Długo nie myślał o Beatrice. Zdążył już o niej zapomnieć. On bardzo dużo zapominał. Wspomnienia wracały mu przy najdziwniejszych okazjach. Ta jednak była szczególna. Wyczuł znajomą energię. A była to Beatrice we własnej osobie. Patrzył się na czarodziejkę wielkimi czerwonymi oczyma zastanawiając się co zrobi kiedy do końca się opanuje. Następnie zerknął z ukosa na Cedrica.
- Znacie się?

Ostatnio edytowany przez Larwa (2017-09-11 23:35:25)

- ...Więc poznaj Beatrice. Czarodziejkę o której Ci kiedyś mówiłem.
Powiedział po czym ruszył za swój tron do kolejnej skrzynki. Tam znalazł butelkę i cztery kubki.
- Znałem ją na samym początku kiedy... No kiedy to się zaczęło. Poznałem ją wtedy co...
Chwilę milczał jakby chciał sobie coś przypomnieć.
- Darkara.
Trzymając w jednej ręce butelkę która okazała się butelką wódki, a w drugiej nieduże kubki z drewna stanął przed czarodziejką.
- Beatrice... Czy ty mnie słyszysz? To wizje. Nic z tego co widzisz nie jest prawdziwe. Ja jestem... I nie zrobię Ci krzywdy.
Chrypiał cicho. Wyglądał dziwnie. Jakby starał się być troskliwy na siłę, co wiadomo nie było jego domeną. Ale w pewnym momencie jego twarz ponownie przybrała wyraz całkowitej obojętności i znudzenia. Cedric wiedział jednak że w tym momencie mógł czuć wszystko. To właśnie wtedy quinkanem targały największe emocje.
- Beatrice, ja...
Brzmiał jakby chciał powiedzieć coś co sprawiało mu olbrzymią trudność.

Skrzywił się mocno.
- Przepraszam. Przez moją pomyłkę wtedy sporo wycierpiałaś. Nie sądziłem... Że będę miał Ci to jeszcze okazję powiedzieć. Ale widać jest.
Quinkan bardzo rzadko przepraszał bo bardzo rzadko żałował tego co robił. Nigdy nikogo nie przepraszał za swoje czyny. Gdy zrobił coś specjalnie, uważał to za słuszne lub nieistotne. Gdy zrobił coś niechcący, nie uważał tego za swoją winę. Cały czas ludzi dookoła traktował ostro. Ale w jednym należało mu przyznać sprawiedliwość. Dla siebie był takim samym katem jak dla innych. Swojej pomyłki nigdy sobie nie wybaczył. To nie on za nią cierpiał, lecz Beatrice. Bardziej jednak było mu żal tego że przegrał z demonami. Odbierał to jako osobistą porażkę.
- Wiem że to bolało. Też mnie... "chwycili".
Mówił cicho patrząc się czarownicy w oczy.

Co nie zmienia faktu że i tak przegrałem.
Spojrzał się ponuro w ognisko po czym na jego twarzy pojawił się grymas przypominający uśmiech.
- Tak czy siak cieszę się że Cię widzę.
Odwrócił się w stronę Cedrica i powiedział już nieco głośniej.
- I Ciebie też, choć w Ciebie to &%$# wątpiłem.
Powiedział nie wiadomo czy żartem czy na serio, po czym postawił kubki na wyłożonej dywanem podłodze. Usiadł nie w fotelu, a na jednej z poduszek.
- Siadajcie. Tutaj nie ma się dokąd śpieszyć...
Wychrypiał i pokazał na poduszki na których przed chwilą siedziały białolice dziewczyny.

- Czekaj!
Wysyczał quinkan po czym wyciągnął z kieszeni kamyk zawieszony na sznurku.
- W lesie są duchy i rusałki, nie będą Cię męczyć jeżeli pokażesz im że jesteś ode mnie. Zawarłem z nimi pokój...
Powiedział bardzo tajemniczo po czym rzucił Aleksemu kamyk. Namalowany był na nim symbol identyczny jak tatuaż Quinkana pod odwróconym krzyżem. 2 podobne kamyki wyłożył przed czarodziejką i Cedriciem patrząc się na nich wzrokiem pełnym powagi. Widać produkował je masowo i dawał każdemu. Sam szyję miał obwieszoną dziesiątkami dziwnych amuletów.
- Więc...
Spojrzał się wykrzywiony na każdego.
- No... Mówcie. Co was tu sprowadza... I w ogóle.

- Dojechaliśmy do światła. Wiesz, do latarni, tera już każdy wie że to miasto. Tam trochę przebywaliśmy ale policja dała nam się we znaki i musieliśmy @&#$ na zachód. Versacio w pewnym momencie po prostu się odłączył... Tak, odłączył się od tak. Już nie pamiętam czemu. Soddie... Kto to był? A dobra. Też gdzieś zniknął. Poznaliśmy anielicę i jej podopieczną. Darkar się z nią chyba pieprzył.
Uśmiechnął się krzywo.
- W sensie z anielicą. Potem jak zbierałem chrust na ognisko o z tym pewnego razu...
Pokazał na Cedrica.
- Porwały nas jakieś typy i złapały w niewolę. Reszta nie wiem czy nas szukała. Spierdoliliśmy i od tamtej pory włóczyliśmy się gdzieś po górach i lasach. W pewnym mieście do którego trafiliśmy trwała jakaś wojna. Spanikowany tłum nas rozdzielił. Już się nie znaleźliśmy. Potem chodziłem sam po lasach... Dziwne miejsca w %$#@.
Spojrzał się jeszcze raz na malowidła na ścianie.
Ale pełne energii. Zaatakowały mnie szkielety.
Mówił o tym jakby było to coś całkowicie normalnego, tak samo jak nie dziwił się na wzmiankę o żukach. Nawet jeżeli słysząc "żuk" od razu miał na myśli ciężarówkę.
Wzięły mnie ilością. Byłem ranny ale uratowali mnie terranie... Z tej wioski. A potem zacząłem ich leczyć... Mocą. Tamowałem krwotoki sprawiając że krew szybciej krzepła, leczyłem obrażenia wewnętrzne... Dla nich to była magia. Wywoływałem u nich wizje. Nazwali mnie Szamanem i... tak już zostało. Powiedzieli żebym tu zamieszkał a ja... No gdzie ja miałem pójść. Musiałem jakoś... Odpocząć. I żyłem z dnia na dzień. Nawet ich nie liczyłem. Przychodzili do mnie po zioła które zbierałem, po dragi jakie rozszabrowałem lub sam zrobiłem... Ale przychodzili też psionicy jak... Jak te Terranki o białych twarzach. One Cię wyczuły Beatrice. Że jesteś jak to mówią... Magiczna. Dlatego was wpuściły, bo tak to dzisiaj nikogo nie wpuszczałem.
Quinkan wydawał się być spokojniejszy i mniej gwałtowny niż kiedyś. Ale kto wie czy nie był właśnie pod wpływem wspomnianych narkotyków albo psionicznych transów. Zaskakująca mogła być też wspominka o używaniu mocy. Energia Aizena była niegdyś mocno niestabilna.

Ostatnio edytowany przez Larwa (2017-09-12 20:26:57)

- Nie nauczyłem.
Powiedział ponuro patrząc się w ognisko. Wiedział że przegrywa walkę z samym sobą. Nie zadawał już sobie pytania czy jego schizy zadadzą mu kiedyś ostateczny cios a quinkan odpłynie na zawsze w świat urojeń stając się szaloną bombą. Pytanie brzmiało "Kiedy?". Nie chciał jednak teraz o tym mówić ani myśleć. Chwilowo znalazł zajęcie w postaci gości. Uśmiechnął się krzywo. Uśmiech miał nadal ten sam.
- To bardzo proste... W zasadzie sama teoria. Wyjdziemy to Ci pokażę ale to za chwilę.
Spojrzał się w kubek i wódkę w środku.
- A Ty?
Odwrócił się do Cedrica.
- Myślałem że Cię wtedy stratowali... To była pierdolona rzeź. Ale żyjesz. I nawet wyglądasz zdrowo.