Jeżeli tylko młodzieniec spojrzałby się do środka kolejnego pomieszczenia, pierwszym co rzuciłoby mu się w oczy byłoby palenisko urządzone w dziurze w podłodze. Znajdowało się ono na środku podłużnego, betonowego pomieszczenia i dosyć dobrze rozświetlało je ciepłym światłem. Pomieszczenie nie było tak klaustrofobiczne jak przedsionek, miało około 4 metrów szerokości i 6 metrów długości. Gdyby tylko spojrzał się dookoła mógłby zobaczyć osobliwy widok. Ściany były w całości pomalowane czarną, czerwoną i białą farbą. Były to wykoślawione sylwetki ludzi i dziwnych istot, krajobrazy z których ciężko było coś wywnioskować, wiele z nich było bardzo niepokojących. Dziwne postacie z wielkimi oczami z krwawymi obwódkami, szkielety, zakrawione nagie sylwetki, wszystko to namalowane koślawo. Niebo nad wyrysowanymi scenami było całe czerwone, a na nim na czarno namalowane tysiące symboli. Napisy? W ognisku płonęły kości jakiś małych istot, najprawdopodobniej ptaków. Po drugiej stronie paleniska od wejścia na podłodze wyłożony był turecki dywan a na nim poduszki. Na poduszkach leżały 2 dziewczyny podobne do tej która otworzyła drzwi. Również pomalowane na biało twarze i czarne szaty, z tym że jedna była ruda i wysoka, a druga była brunetką nieco grubszą niż pozostałe. Wydawały się spać. Nad nimi, prawie na końcu przodem do wejścia górował szaman. Siedział w wielkim, skórzanym fotelu ubrany w czarne bojówki, boso. Na siebie narzuconą miał niedbale rozpiętą czarną bluzę z założonym kapturem. Bluza była wymalowana w podobne symbole do tych na ścianie. Na twarzy szaman miał czerwoną maskę która przypominała japońskie samurajskie maski. Spod maski wystawała gęsta, czarna broda. Wyglądał jakby także spał, wpatrzony gdzieś w sufit.
Młodzieńcowi mogło się wydawać że kiedyś widział już podobne symbole. Szczególnie ten które znajdywał się bezpośrednio za "tronem" szamana. Duży odwrócony krzyż. Bezpośrednio nad drzwiami wyjściowymi z komnaty wisiała barania czaszka. Na rogach miała zawieszone mnóstwo dziwnych amuletów i wisiorków. Całe pomieszczenie było wypełnione pachnącym intensywnie dymem, który ulatywał nieco przez coś w rodzaju otworu wentylacyjnego nad paleniskiem.

Szaman nie zareagował na słowa młodzieńca. Dopiero dziewczyna odezwała się cicho.
- Sz... Szamanie.
Powiedziała nieśmiało. Ten drgnął na krześle po czym ociężałym ruchem opuścił głowę najpierw trochę za nisko, potem podniósł ją znowu wlepiając wzrok spod maski w dziewczynę. Dziewczyny na poduszkach także się obudziły ale nie wstawały. Zdawały się być w jakimś transie albo pod wpływem narkotyków. Usta miały na wpół otwarte, gapiły się w sufit z rozszerzonymi źrenicami. Szaman odchrząknął ciężko po czym ochrypłym głosem wypowiedział jakby z trudem.
- Mówiłem abyś nie... Nie budziła.
- Przepraszam... Ale...
Powiedziała i nagle przerwała jedynie patrząc się na szamana. On patrzył się na nią. Po chwili złapał się za głowę i oparł się o fotel. Dziewczyny na poduszkach wpatrzone były w młodzieńca ale tylko przez moment. Potem patrzyły się za drzwi.
- Co Cię tu sprowadza młodzieńcze...
Powiedział ociężale Szaman. Wpatrzony był jednak za przejście w przedsionek, tam gdzie stała kobieta.

Nagle coś wstrząsnęło szamanem. Dosłownie. Zdawał się lekko podskoczyć w fotelu. Pochylił się nadal patrząc się w stronę drzwi, po czym skierował wzrok na 3 dziewczyny. Po krótkiej wymianie spojrzeń wszystkie 3 wbiegły do przedsionka. 2 następnie wyszły z bunkra, a jedna przyniosła szamanowi pod nogi zawiniątko. Ten wyciągnął do niej dłoń. Dziewczyna klęcząc ucałowała go w sygnet z krzyżem. Nosił go tak że krzyż był odwrócony. Następnie i ta dziewczyna wybiegła z bunkra. W środku został szaman, młodzieniec, Beatrice i Aleksy.
- Podejdźcie... Wszyscy.
Wybełkotał Szaman ochrypłym głosem niezbyt wyraźnie.

Szamanem wstrząsnęło drugi raz. I trzeci gdy dla odmiany popatrzył nie na czarownicę, a na młodzieńca. Z bliska mogli zobaczyć tatuaże na jego piersi pod rozpiętą bluzą. Młodzieniec je znał. Jeden z nich to odwrócony krzyż. Pod nim znak podobny do litery "Ж". Szaman próbował jakby cofnąć się w fotelu ale nie mógł. Po chwili przestał przypierać do oparcia a wyprostował się na fotelu opierając jedną rękę o poręcz. Szaman nie miał już złudzeń.
- Cedric... Beatrice...
W jego ochrypłym i niewyraźnym, acz znajomym głosie słychać było zdumienie.

Beatrice szybko przeszukała pamięć.
- Aizen... - powiedziała z niedowierzaniem po czym przypomniało jej się coś jeszcze. Bar. Momentalnie zgięło ją w pół i zakryła dłońmi uszy kucając na ziemi. Wyglądała jakby coś ją bolało.
- Triss! - Aleksy sekundę później przy niej klęczał. Spojrzał szybko na szamana, po czym odwrócił wzrok znów na czarownicę. - spójrz na mnie, wszystko jest dobrze, spójrz mi w oczy do cholery! - warknął i chwycił dziewczynę za dłonie i oderwał je od jej uszu i zamknął w swoich dłoniach. - wszystko jest w porządku Triss. To minęło. Już jesteś bezpieczna.

Dziewczyna pod wpływem i energii od Aizena i dotyku rycerza powoli się uspokajała. Przestała drżeć i jej oddech zaczął się wyrównywać. Patrzyła w szarozielone oczy rycerza. Ale po co? Nadal przecież otaczały ją cienie. Przecież teraz zginie.
- Triss, jesteś już bezpieczna. Wszystko gra. - nadal słyszała uspokajający głos Aleksego. - Wsłuchaj się w mój głos, uspokój się. Nic ci nie grozi.
Tak, rzeczywiście. Cienie zaczęły się rozwiewać.
Triss powoli wracała do świadomości tego kim i gdzie jest.

Cedric podszedł do niego z wyraźnym uśmiechem. Wyciągnął dłoń, minęło wiele czasu odkąd przybili pamiętną piątkę.
- Staaary...