"Pod Złotym Indykiem" mówił napis na szyldzie na którym również ów złoty indyk widniał. Porządnej roboty kamienna budowla z drewnianymi wykończeniami w zauważalny sposób górowała swoimi czteroma kondygnacjami nad pobliskimi budynkami. Z prawej strony stoją również stajnie którym zaczyna już brakować miejsca. W środku większość powierzchni tworzy dobrej jakości, zadbane drewno, które pewnie widziało jeszcze pierwszego właściciela. Kilka rzędów stolików było ustawione w dużej salii parterowej tak by pomieścić jak największą ilość osób, choć nawet pomimo tego faktu spora część ludzi stała i siedziała przy barze. Karczmarz, siwiejący już człowiek dobrej budowy w brudnym fartuchu nadzorował pracę kelnerek i dwóch swoich pomocników. Nawet pomimo wszech obecnego hałasu kilkudziesięciu gości udawało mu się swoim donośnym głosem wykrzykiwać polecenia służbie. Duże okna z otwartymi na oścież okiennicami wpuszczały do środka ogromne ilości światła dzięki czemu było widać wszystko wyraźnie. Przygaszony o tej porze dnia kominek nad którym widniała wielka głowa niedźwiedziożuka czekał do wieczora ąz ktoś w nim w końcu zapali. Co cwhilę było słychać stukot butów po schodach prowadzących do pokoi na górnych piętrach i trzaskanie drzwiami.
Goście byli przeróżnej maści. Tu stolik zajęty przez grupę śmierdzących łowców z przechwalających się kto upolował większego jelenia, tam grupka najemników zamawiających kolejne napitki przy okazji starając się złapać tyłek kelnerki. Są również bardziej wyrózniający się indywidualiści. Jeden stolik byl zajęty przez najwidoczniej jakiegoś uczonego gdyz cały był zawalony różnymi księgami i mapami, a sam uczony to sądzać po posturze ludzki mężczyzna ale twarz ma zasłoniętą egzotyczną białą maską z czarnymi liniami, bez zarysowanych cech twarzy, z jednym okiem i przechodzącą w  biały materiał nachodzący na całą głowę. W innym kącie siedział dużej postury pół ork z chyba najlepiej ułożoną fryzurą w tej części kontynentu, w zadbanym mundurze ale ze zdartymi odznaczeniami. O dziwo mundur wydaje się być szyty na miarę, a nie zdarty ze zwłok. Jegomość ma przy sobie prostą halabardę ale lustruje całą karczmę zadziwiająco przenikliwym wzrokiem.

Natomiast na małej scenie, naprzeciwko kominka, po drugiej stronie karczmy, na skromnym krzesłku siedzi najwidoczniej bard. Z wyglądu pół elf, jako, że nie chowa swoich lekko spiczastych uszu, ubrany w znoszony płaszcz podróżny, brzdęka na swej gitarze swawolne melodie sprośnych piosenek.

W tej samej karczmie, jegomość mierzący nieco ponad metr rozmawiał właśnie z karczmarzem, gestykulując oszczędnie. Z daleka wyglądał jak wyjątkowo szczupły krasnolud, a dopiero bliższa obserwacja pozwalała stwierdzić że jest potężnie zbudowanym, pomarszczonym jak suszona śliwka gnomem. Jegomość ów, kompletnie siwy, o krótkich włosach i bujniejszym, niedbałym zaroście, mógł być szokującym widokiem dla osób przyzwyczajonych do widoku gnomów o skórze niemowlęcia po dwusetce. Cała jego widoczna skóra pokryta była bliznami po dawnej chorobie i przebarwieniami od słońca, uwydatniającymi tym bardziej zmarszczki nadające jego twarzy wygląd świeżo zaoranego pola.
Nie stracił jednak błysku w błękitnych oczach, i z pod całej warstwy doświadczenia życiowego oraz powściągliwości przebijały jeszcze żwawe, gnomskie ruchy i ciekawość w spojrzeniu. Skończył właśnie przekazywać karczmarzowi instrukcje i wydłubał z mieszka zapłatę, spracowanymi, pobliźnionymi dłońmi. Szykował się do wyjścia, odwracając się do drzwi.
Ubrany był w skórzane buty podróżne i kamizelkę zarzuconą na niewątpliwie dobrej jakości słomkową koszulę, pamiętającą jednak lepsze czasy - te trzy dynastie królów wcześniej, jeśli być dokładnym. Kamizelka i spodnie upstrzone były obłędną ilością kieszonek, w tej chwili głównie pustych, z wyjątkiem łańcuszka zegara widocznego na piersi. W pasie przewiązany był złożonym w pół, odwróconym do tyłu grubym kaftanem. Spod koszuli widoczny był naszyjnik stylizowany na młot o brązowym obuchu, zawieszony za otwór w trzonku. W główce osadzona była malutka grudka złota, a trzonek obejmowała stalowa klamra.

W pokrowcu za pasem kaftana spoczywał sporych rozmiarów nóż o prostym, roboczym ostrzu. Zarówno materiał pokrowca, jak i rękojeści wskazywał na najwyższy kunszt wykonania i niemałą troskę właściciela. Z pętli przywiązanej do pokrowca zwieszał się zestaw drobnych, okutych żelazem kamieni z wycięciem w kształcie litery V, oraz kawałek surowej skóry. Sam pokrowiec zdobiła mosiężna plakietka z grawerem stylizowanej głowy smoka wystającej z pomiędzy fal, niewątpliwie takim samym jak na ostrzu - noże te okryte były miejscową sławą dzięki podróżnikom poszukującym "Smoków Morskich", jak nazywano je po tym grawerze.
Były wytwarzane w odległej, mało znanej miejscowości, i przybywały wraz z każdym podróżnym który zboczył z drogi by o nią zahaczyć. Wraz z odległością od owego warsztatu ich ceny szybowały dzięki sławie najbardziej niezdzieralnych noży jakie da się otrzymać ze zwykłej stali, oraz niezwykłej dokładności wykonania i dbałości o szczegóły. Od paru lat słuch o nowych egzemplarzach zaginął, utwierdzając ich status dumy posiadacza.

Wnętrze sklepiku było slabo oświetlone ale mogła na spokojnie dostrzec dziesiątki słoików, miarek pełnych ziół, wszystko ładnie poukładane na szafeczkach idących aż po sufit. Zza lady przywitał ją ludzki starzc, z dość długa ale zadbaną siwą brodą i co najbardziej rzucało się w oczy to jego...oczy. Jedno zielone, drugie niebieskie
-Ahh młoda Pani, znajdzie tu Pani wiele zacnych rodzajów- odezwał się cichym niczym szelest głosem przypominającym węża. Z entuzjazmu postukał o ladę długimi paznokciami i ruszył na zaplecze po drabinkę. Po chwili wydreptał do  jednej z ścian i postawił drabinkę. Ubrany był w długie brązowe szaty z licznymi kieszeniami i narzędziami zielarskimi przy pasie. Wszedł na drabinkę i z jednej z najwyższych półek ściągnął średniej wielkości pudełko po czym podszedł do lady i machnął na nią ręką by też podeszła. Otworzył przed nią pudełko które było podzielone na parę przegrudek i w kazdej był inny gatunek tytoniu, każdy ze swoim charakterystycznym aromatem, musi je bardzo dobrze konserwować.
- Osobiście polecam tytoń z Vaasa, ale mam również jak Pani widzi okazy z innych krain, wszystkie w dobrej cenie- znów prawie, że jakby zasyczał i spojrzał na nią wyczekująco.



(jeśli ktoś chce bym coś ujął w poście dla niego to mogę zrobić edita)

Ostatnio edytowany przez Ashram (2017-03-12 20:40:16)

Staruszek zaciągnął się wonią tytoniu kobiety i wybrał jeden ze skrzyneczki
-Bardzo Proszę, młoda damo. 20 sztuk złota za mieszek- po przyjęciu zapłaty odłozył resztę tytoniu na miejsce
-Życzę miłego dnia  izapraszam ponownie.

Trzech osoników, każdy inny, każdy z innymi motywacjami i celami minęło się na targu
Stary, biedny i brzydki minęli się na targu Aldvale, nieświadomi kaprysów losu.

Mężczyzna natomiast wstał powoli i wskazał swemu chowańcowi, by ten usiadł mu na dłoni. Tak więc obniżył ją nieco tak, że dziób ptaka był niewyżej od poziomu jego piersi. Podszedł powoli do lady rozglądając sie jeszcze za ewentualnymi problemami. Wodził wzrokiem po ludziach.

Krasnognom po opuszczeniu karczmy zatrzymał się przy pobliskim straganie z owocami i zajął się kupnem oraz plotkarstwem w równym stopniu. Każdy kto przysłuchiwałby się rozmowie od razu domyśliłby się że nie był w tej części kraju wcześniej, ale uważnie przysłuchiwał się po drodze i teraz uzupełniał wiedzę o okolicy.

Kończył targowanie się o worek jabłek i parę porcji suszonych owoców, kiedy kobieta z tytoniem weszła w zakręt. Zastrzygł uchem i dokończył interesy. Odwrócił się w jej stronę opierając pięści na biodrach i zawołał przez wąsy.
- Więc znalazłaś, eh? Będziesz miała gorszą astmę niż ja będąc dziesięc razy młodsza, Nuńka.
Z tonu jego zachrypniętego głosu strofa była raczej żartobliwa. Lekki uśmiech rozniósł się po jego stwardniałej skórze na tyle, by unieść kąciki oczu.

Kobieta tylko wzruszyła ramionami na komentarz gnoma.
- Palenie sprawia mi przyjemność, coś w życiu musi - uśmiechnęła się lekko. - Wracamy? Czy jeszcze coś kupujesz?

Nekosia napisał:

Kobieta tylko wzruszyła ramionami na komentarz gnoma.
- Palenie sprawia mi przyjemność, coś w życiu musi - uśmiechnęła się lekko. - Wracamy? Czy jeszcze coś kupujesz?

- Stajenny i karczmarz o wszystko zadbają, na razie możemy odpoczywać. - Rzucił kobiecie jabłko i odwrócił się do karczmy. - Chodź, zaraz podadzą nasz obiad.
Gładząc wąsy, unikał zadeptania na krótkim odcinku do drzwi. Tłum w targowym pośpiechu miał spore problemy z zauważeniem gnoma, a jego rozbujany, sprężysty krok świadczył o przykrych doświadczeniach i gotowości uskoku.