Przed nimi stała cała załoga składająca się z 7 Elfów. Szóstka włóczników, jak się dało odczytać po mniej gęstej ale nadal uciążliwej mgle, nosiła pancerze wydające się być zbrojami płytowymi z narzutami na plecy i ramiona. Pośrodku stał jakby ich dowódca, nieco niższy i bardziej wątłej budowy od reszty. Dowódca nie trzymał też broni, choć zza jego pleców widać było, że nosi jakiś nienaturalnie ogromny łuk.
To jeden z włóczników zatrzymał rycerza, przez co mógł mu się przyjrzeć bliżej. Płytowa zbroja Elfa była biała, co było widoczne nawet mimo tak gęstej mgły. Pokrywała niemal całe ciało Elfa od szyi w dół. Pancerz wydawał się idealnie przylegać- nijak nie nadawał noszącemu wyglądu ociężałego, ogromnego woja, wręcz imitował swobodę ruchu lekkiej skórzni. Jednak jego włócznia była całkiem sporym i ostrym kawałem broni, choć celowała w niebo. Elf nosił też maskę zakrywającą jego twarz, w której widać było jedynie oczy, i która zakrywała całą twarz i czoło, zaczepiając się o uszy, jednak nie krępując włosów, które opadały mu na ramiona kończąc się dopiero gdzieś na piersi. Były koloru jasnobrązowego.
Dowódca poruszył się, wykonując jakby krok do przodu, ku nowoprzybyłym wędrowcą, i wskazał ręką na włócznika najbliżej Rycerza, by ten odezwał się lekkim, gładkim choć dość niskim głosem:
- Idziecie za nami. Ruchy!
Sam zaczął ich obchodzić, co postąpił też inny włócznik oddzielając się od reszty grupy. Dowódca z pozostałymi czterema wchodził stopniowo we mgłę, nie w przeciwnym lecz jakby po skosie od kierunku, z którego przybyli wędrowcy.

Posłał dość zdziwione spojrzenie swojemu towarzyszowi, trochę zaskoczony reakcją elfów. Jednakże, jako iż był dobrym wyznawcą Zeusa ruszył za elfami nie wszczynając sporów.

Drżącymi rękami zielarz zdjął kapelusz ukazująć swoje "urocze oblicze po czym wzrócił sie do chyba-elfki
-Z Wronich Bagien Pani. Jestem tylko wędrownym zielarzem, nie szukam zwady.

Dowódca nie zdejmując nadal hełmu, odwróciła lekko głowę i spojrzała za barierki, gdzie od góry mgła niemal w ogóle nie zakrywała mnóstwa- na oko, ponad czterdziestu- tancerzy wojny, ćwiczących swe szaleńcze sekwencje cięć, skoków i piruetów, wszyscy wydając dźwięki niemal w tej samej chwili, tworząc dziwny chór. Do tego te bębny, dudniące spod nich, duszący zapach przypraw, hipnotyzujący flet, i inne Elfy siedzące na trybunach wokół tego placu, obradując jakby między sobą. Wśród nich było sporo innych tancerzy wojny.
Elfi dowódca podszedł do barierek, może oczekując, by i Ci tak zrobili.
- Niestety, nie jesteśmy otwarci na gościny w obliczu agresji, jaką przypuszcza na nas okoliczna ludność. Choć zaskakującym jest, że dotarliście do nas i zaszliście tak głęboko. Straże powinny były Was zatrzymać- powiedziała, ściszając głos, jakby się zamyślając. Wbiła wzrok w ziemię, dając rozmówcom chwilę.

- Niestety również nie miałem przyjemności spotkać kogoś z waszej straży, pani.
Nie uważał iż w chwili obecnej miał coś wyjątkowego do dodania na ten temat.

- Niezmiernie mi przykro z tego powodu, pani.
Z twarzy rycerza nie wynikało aby było to stwierdzenie oznaczające iż rycerz bardzo przejmuje się opinią elfki na temat Oświeconej Izalii. Było mu to raczej obojętne albo przynajmniej to starał się udawać.

Ostatnio edytowany przez Fillpl (2017-02-08 22:39:21)

Nie była zbyt gotowa skomentować postawy rycerza, gdyż zainteresowała ją mapa zielarza. Podeszła do niego nieco bliżej i zdjęła maskę.
Maska przylegająca do jej twarzy ukrywała naprawdę piękne oblicze Elfki, na miarę ludzkich lat można by ją zrównać z 25-letnią kobietą. Jej oczy były szmaragdowe i w dziwny sposób "przecięte" jakby miała zarówno kocie jak i ludzkie źrenice, włosy natomiast związane były w duży kok z tyłu głowy, które w miarę oddalania się od głowy przyjmowały co raz ciemniejsze odcienie zieleni, zaczynając jednak od blondu, w zieleń przechodząc mniej-więcej przy zaczęciu koka.
Każdą razą, Elfka patrzyła ze skupieniem i pewną determinacją na mapę, odszukując się w niej w trochę słabym stopniu. Nie wydawała się rozumieć ani ludzkich zapisków, ani tego rzutu, perspektywy. Wielokrotnie obracała mapę, w końcu oddając ją zielarzowi.
- Nie mogę Ci pomóc. To nie mój język, nie mój świat. A granice na naszych mapach przebiegają kompletnie inaczej. Poza tym... są ważne sprawy- powiedziała, odwracając się do strażników i przywołując ich ku sobie. Sama postąpiła kilka kroków w przód i zaczęła coś szeptać. Nie minęła chwila, a z szóstki włóczników zrobiła się dwójka, pozostali rozbiegli się gdzieś.
- Niestety wygląda na to, że zaginęli nam strażnicy, więc będę bardzo zajęta. Jeśli chcecie rozmawiać z kimś od kultury, szukajcie drugiej takiej samej trybuny, siedzi w niej starszyzna. Powinni być po drugiej stronie placu ćwiczeń- zakończyła, odwracając się i schodząc na dół, nie patrząc już nawet w ich kierunku.
Pomimo braku strażników, nadal czuli się obserwowani. Ale atmosfera bitewna wokół też mogła robić swoje.