Sariel doczołgał się do wyrwy i ześlizgnął do niej. Grzmotnął w ziemię i zachłysnął się krwią. Nie mógł się dalej ruszyć. Leżał z pół metra od Kaliniego.
- remis, pieprzona poczwaro - wyrzęził. Pare minut później skonał z lekkim uśmiechem na twarzy.

Zavebe rzucił się na ziemię w chwili gdy Kalini wyzwolił moc i wił się wrzeszcząc i trzymając za głowę póki Sariel nie skonał. Potem znieruchomiał w pozycji embrionalnej i nadal trzymając się za głowę.

- Dobijać? Nah, po co? Jest kompletnie załamany, a zatem bezbronny. Nie stanowi żadnego zagrożenia. Jego śmierć nie przyniesie nam korzyści. Ani nawet nie będzie ani trochę zabawna. - Ostatnie zdanie, wypowiedziane zawiedzionym głosem, zaakcentował najbardziej.

Chwilę patrzył na leżącego anioła po czym uśmiechnął się i dalej patrząc na Zavebego splunął gdzieś na ziemie obok. Odszedł od anioła i oparł się o skrzynię. Wyjął z kieszeni znalezioną kostkę z ustnikiem. Pociągnął zeń bucha i puścił piękną chmurę. Był mocno rozczarowany mocą urządzenia i zastanawiał się chwilę czy to na pewno służy do palenia jak papieros. Patrzył się w chmurę jak zahipnotyzowany.
- Jak się teleportuje i jutro pojawi się komuś z nożem za plecami, Ty ponosisz odpowiedzialność.
Powiedział do Brighta.

Hans ujrzał martwego anioła na ziemi. To nie był on. Nie dopełnił zemsty, nie pomścił córki. Odgonił te myśli. Stara przeszłość. Nie mógł już nic zrobić. Podrapał się po szyi i odwrócił do dwóch ockniętych nazistów. - Chyba zabiliśmy wroga, nie?
-Tak...szefie - Powiedział obolały nazista twarzą do ziemi.

-Zaczynam rozumieć Larpusia. - Powiedział Tybery gdy kontynuowali bandyckie pląsy. - Czasem miłość umie uderzyć nagle i bez zapowiedzi. Niczym strzała zabójcy prosto w serce. - W pewnym momencie Tybery oparł anielicę o ścianę. Wydawać by się mogło, że ten już próbuje ją zaatakować, lecz mężczyzna nagle pocałował namiętnie anielicę, licząc z tyłu głowy na to że Lahash poluzuje uścisk i próbował wykorzystać jej uśpione reakcje, by wyciągnąć powoli pistolet z jej ręki. Pocałunek spodobał mu się jednak bardziej niż przeczuwał.

Podczas dzikiego pocałunku Lahash mogła poczuć w pewnym momencie jak objęcie Tyberego naciska na nią mocniej, blokując ruchy, zaś jej skroń dotyka lufa pistoletu. - Wybacz kochanie, może innym razem. Teraz powiesz mi, jak usunąć runy. - W drugiej dłoni Tybery trzymał nóż, ograniczając manewry Lahash.

Anielica swoimi wdziękami widocznie działała na Tyberego, lecz ten się nie patyczkował. Po chwili przejechał nożem po jej policzku, nieco go rozcinając. - Szkoda byłoby marnować tak uroczą twarz, nie sądzisz? - Coś podkusiło go pocałować ją w zraniony policzek, po czym się uśmiechnął. -Bądź też tak łaskawa i pójdź ze mną, a nie zrobię Ci żadnej krzywdy. No, może prawie żadnej. - W tym momencie do pokoju wparował Hans z granatnikiem na plecach i przeładowanym kałasznikiem. Spojrzał na zabawiających się pod ścianą Tyberego i anielicę. Za Hansem wbiegło dwóch nieco już rozbudzonych SS'manów. - Ged, nie chcę Ci przerywać zabawy, ale mieliśmy szukać Twojego przyjaciela. - Tybery zachował czujność i nie zmienił pozycji, lecz nieco się zarumienił i odpowiedział. - My tu tylko...negocjujemy. Dobrze że jesteś, zwiążcie ją. - Nazista z plecakiem wyjął z niego linę i obaj podeszli do Tyberego i anielicy, by pochwycić ją i zacząć wiązać ręce i nogi. Hans również poszedł do nich i spojrzał pytającym wzrokiem na zawstydzonego Tyberego z krwią na ustach, gdy Lahash miała rozcięty policzek.

Tybery uśmiechnął się niepewnie w tej dwuznacznej sytuacji. Anielica miała związane ręce i nogi, będąc całkowicie skrępowaną, lecz  to Tybery czuł się skrępowany w tej sytuacji. Nazista ze śmiechem podał Gedrimowi linę za którą teraz Tybery ciągnął Lahash jak psa. Weszli do drugiego pokoju gdzie na dzień dobry przywitało ich szlochanie Dakrara. - Pomóż jej, przecież ona tu umierą! - Tybery westchnął i spojrzał na Lshsdh. - No cóż, chyba trzeba pomóc Twojej mniej interesującej siostrze. - Pchnął ją w stronę kręgu, wciąż ją trzymając na linie i mając pistolet w drugim ręku.

-Z chęcią, ale..
-Czy wy se &%$# żartujecie? Zaraz mam mózgi dupą wyjdą, jak jej nie pomożecie!- Odkrzyknął szarpiący się Darkar.
-...Ale właśnie słyszysz powód. - Powiedział Tybery, chociaż po cichu tortury Banjali nawet go bawiły. - Czyń honory.