- Panie Blade...
- Co przerywasz?
Odpowiedział Blade do ośmiolatka w chłopskim stroju który słuchał go uważnie.
- W ogóle to co Ty tu robisz, to nie knajpa dla dzieci.
Powiedział Blade próbując odpędzić dzieciaka nie odpędzając się jednocześnie od wianuszka kobiet które go otoczyły. Oprócz kobiet zebrali się awanturnicy, miejscowi chłopi i opoje, nawet barman słuchał z ciekawością. Każdy szanował tutaj Johnego Blade'a. Oprócz dzieci. Dzieci nie wiedziały z kim zadzierają, a zebrała się ich cała gromadka.
- To nudne jak flaki z olejem, kiedy będzie o Darkarze?
Pozostałe dzieci przytaknęły.
- O ty gówniarzu...
- Darkar to nasza ulubiona postać!
Reszta słuchaczy przytaknęła. Blade pierwszy raz odkąd opowiadał swoje historie usłyszał taką opinię o tym bohaterze. Głównie dlatego że w jego historiach jawił się nieco inaczej niż w legendach które miejscowy opowiadał miejscowy szaman, lub dziadkowie dzieciom przy piecyku w kuchni. Spojrzał nad drzwi knajpy. Drewniana imitacja miecza wisiała nad drzwiami skierowana w dół. Symbol bezpieczeństwa przed grabieżą i najazdem, a także błogosławieństwo na dalszą drogę. Widać w tym kraju Darkar zajmuje ważną pozycję w opowieściach. Nie widział natomiast nigdzie innych charakterystycznych dla wiejskich gospod artefaktów. Nie było pozszywanej płachty materiału zamiast obrusa, nie było też - kontrowersyjnego i wielu krajach zdelegalizowanego symbolu odwróconego krzyża z którym spotkał się w sumie tylko raz i z reguły zwiastował jakąś dziwną sytuację. No nic. Szaman naopowiadał im farmazonów o darkarze, to teraz będzie musiał je trochę sprostować. Popularnym mitem jest na przykład że ów bohater potrafił władać Przerażającymi Zjawiskami. Mit bardzo szkodliwy i fałszywy. W czasach Przerażających Zjawisk zwanych też czasami Początku, nikt nie potrafił nimi władać. Wzięło się to stąd, że Darkar poniekąd do zakończenia ery Przerażających Zjawisk się przyczynił, choć on to akurat w dosyć małym stopniu. Chyba nie potrzebnie umieścił Darkara w tytule, wskazuje to na fakt jakoby był głównym bohaterem opowieści, a tak naprawdę główną rolę odegrał w nieco innym wydarzeniu niż zakończenie ery Przerażających Zjawisk zwanego Zderzeniem, które swoją drogą samo w sobie było wcale nie lepsze od Przerażających Zjawisk. Może powinien umieścić to na końcu części drugiej a nie trzeciej? Potem będzie się musiał nad tym zastanowić.
- Dobra, skończyłeś? Wracajmy więc do opowieści...


- Nazywam się Eric.
Powiedział ochryple Kimoniarz uśmiechając się lekko do przybyszy.

Elf rozejrzał się tylko zmęczonym wzrokiem dookoła, a potem znów patrzył na swojego rozmówcę.
- A zatem czy teraz możesz mi odpowiedzieć, kra'slidie? Kim jesteś i skąd się tam wziąłeś tak nagle? - liczył na to że może uda mu się dowiedzieć co nieco o tym jak i on sam mógł się tam znaleźć.

Eric nie rwał się do podawania ręki. Odległość jaka dzieliła go od pozostałych bardzo mu odpowiadała. Sam Eric dawno nie używał już rodowego nazwiska. Nie miało już ono znaczenia.
- A Ty jeźdźcu? Jak Cię zwą?
Zapytał kolejnego.

Czyli nawet ktoś mądrzejszy od niego nie wiedział. Pokręcił głową.
- Nie pamiętam podróży do tego miejsca. Nie znam tego miejsca. - podszedł do balustrady i oparł się o nią obok Siona.

-Rozumiem. Pozostaje nam więc szukanie jakiegokolwiek bezpiecznego miejsca, a przynajmniej takie w którym ewentualnie moglibyśmy przeżyć noc. Z mojego doświadczenia wynika, że pustynie bywają o wiele bardziej niebezpieczne po zmroku. - Nadal spoglądał na rozpościerające się przed nimi miasto, jakby z tęsknotą.
-Po tym jak piłeś krew tego zwierzęcia zgaduję, że ciężkie podróże nie są Ci obce, ale czy Twój koń poradzi sobie w takim otoczeniu? - spytał spokojnym tonem, nie wydawał się  sugerować czegoś negatywnego o koniu.

Ostatnio edytowany przez Ashram (2018-01-22 18:52:43)

Mężczyzna leżał tak jeszcze przez dłuższą chwilę łudząc się, że zaraz coś się wydarzy i dowie się co się z nim stało. Jednak ku jego podświadomym przewidywaniom nic takiego się nie stało. Pustynia nie wydawała się miejscem pełnym żywych, a tym bardziej żywych skłonnych do rozmów i pomocy. Bohater zerwał się więc z bólem i chwiejąc się na nogach, rozejrzał się wokoło. Widoczność pośrodku tego padołka niewiele dawała.  Tam gdzie sięgała jego percepcja, widać było jedynie piach i przy wytężeniu wzroku jeszcze trochę piachu. Po chwili poczuł jak ziemia pod nim nieco się poruszyła i omal się nie przewrócił. Zdał sobie sprawę że opiera się nogami o własnego, martwego już konia. Wyglądało na to, że nie żył już od pewnego czasu. Kruczowłosy oparł się więc dłonią o dawnego towarzysza i ku uczczeniu jego pamięci zaczął ostrożnie odpinać torby od wierzchowca i z uporem wyciągać je spod cielska i warstw piachu. Dobytek jest najwierniejszym kompanem na pustyni.

Elf pokręcił głową. Nie było za bardzo o co pytać, skoro Sion wiedział w sumie tyle co i on.
- Możemy wracać tam na pustynię.