Ruszywszy korytarzem, bohaterowie od razu zauważyli iż korytarz jest w stanie o wiele gorszym niż wnętrze krypty. Kamienne ściany i podłoga nie były zakurzone, za to w paru miejscach były zarysowane, popękane i ogólnie nic tu nie wyglądało jakby spoczywało sobie spokojnie w izolacji. Ze ścian wyrastał w paru miejscach drobny mech, ciemnozielonej barwy. Światło kostura "przepędzało" mrok przed krypciarzami, dając im dość dobrą widoczność na to co jest przed nimi. Korytarz ciągnął się jeszcze kawałek - po pewnym czasie marszu drużyna doszła do czegoś w rodzaju wyjścia - był to ciągnący się dalej mostek, bez jakichkolwiek barierek czy czegokolwiek po bokach, z którego było łatwo spaść w bezdenną przepaść - mroczna mgła była ze wszystkich stron, jedyne co bohaterowie widzieli to czarną pustkę dookoła i drogę przed nimi oświetlaną przez kostur.

Mężczyzna starał się wykonywać polecenia krasnoluda najlepiej jak potrafił, zaczął więc szukanie pułapek od dokładnej inspekcji lewej ściany korytarza.

Zanim nawet zbliżył się do mostku, zatrzymał się i wypowiedział krótkie słowo „Shirrak”. Powiedział to raczej po cichu ale i tak dało się wywnioskować po ataku kaszlu który po chwili nastąpił, że wymawianie jakichkolwiek słów jest dość bolesne dla osobnika.
Natomiast tuz po wypowiedzeniu tego słowa z kuli usadzonej w kosturze czarodzieja, rozbłysło wpierw niewielkie światło, które zaczęło się rozrastać i nabierać siły. W końcu praktycznie uleciało z kryształu w postaci świecącej sfery, wielkości mniej więcej zaciśniętej dłoni. Nie wydaje się by dawała więcej światła niż kostur trzymany przez krasnoluda dlatego krótkim gestem dłoni, mag wysłał je dalej, w ciemność. Był ciekaw co ich czeka, a to chyba jeden z bardziej bezpiecznych sposobów na zwiad.

Krasnolud spojrzał bacznie na trasę kuli i odwrócił się do reszty. Wyglądał nadal na pewnego siebie.
- szyku nie zmieniamy. Idziemy zwarci i pewni. I nie to że jestem kapłanem, małżeństwo to świętość i bla bla, ale nie róbcie dzisiaj skoków w bok- krasnolud zaśmiał się cicho, odwrócił się i, kierując znów kostur przed siebie, szedł mostem.

Mężczyzna tylko zaśmiał się krótko na wzmiankę o skoku w bok po czym ruszył razem z resztą, nadal trzymając się szyku i w pełnej gotowości.

Krasnolud wskazał na moment ręką by przystanąć i zamyślił się. "Wie, że stoimy za nim, światło da się zoczyć... że jego ten mrok nie oblega... nie zaatakował nas w ciemności, znienacka, na środku mostu gdzie nie da się bronić..."
Po krótkim namyśle kapłan dał swym kompanom znak by szli do przodu, jednocześnie wolną rękę kładąc na buławie. Spojrzał na nich znacząco i kiwnął głową, samemu jakby trzymając rękę otwartą, w gotowości. Szedł nadal kierując kosturem przed siebie. Chciał, wchodząc na platformę, zrobić od razu miejsce dla reszty grupy, więc postąpił krok do przodu dając możliwość wejścia. Stuknął kosturem o podłogę.

Czarodziej spokojnym krokiem zszedł z mostku na platformę i stanął obok krasnoluda. Przyjrzał się tyle o ile opancerzonej postaci. Łuk elektryczny będzie akurat jeśli dojdzie do agresywnej wymiany światopoglądów. Ustawił się tak by nie blokować drogi reszcie swojej "druzyny" i żeby mieć wolną linię strzału jeśli do czegoś dojdzie.

Krasnolud, nie pierwszy raz znajdujący się na polu walki, nie tracąc nawet czasu na szukanie dłonią buławy zrobił miejsce szarżującemu rycerzowi, rzucając się całym swoim ciałem w bok, turlając się przy okazji. Zamortyzował nieco upadek padając przez ramię, choć dla jego ciała każdy taki uskok mógł skończyć się słabo. Warknął tylko cicho, próbując pozbierać się szybko z ziemi i sięgając po tarczę założoną na plecy.
- strzelać! Strzelać w &%$#! - ryknął krasnolud do towarzyszy, nadal próbując sięgnąć po tarczę i wstać. Na jego twarzy pojawiła się jeszcze większa determinacja i skrajna nienawiść, jak to zwykło na relację kapłan-upiór.