Mężczyzna przyglądał się wszystkim trupom po kolei, a gdy już się naoglądał zwrócił się do reszty.
- jak myślicie, mogliśmy też tak skończyć, czy raczej niekoniecznie? - przyklęknął przy torbie martwej adeptki, chcąc ją przeszukać wysunął ją w swoją stronę.

Biorąc torbę, mężczyzna mógł poczuć odór rozkładu unoszący się z zwłok. W torbie, dość elegancko wykonanej znajdowało się parę rzeczy - pióro gęsie służące zapewne do pisania, parę zwojów papieru, pęknięta buteleczka z atramentem który ubrudził wszystko w torbie, grzebień z paroma kosmykami włosów. Było tam też parę zeschniętych całkowicie liści, zapewne wykorzystywanych w alchemii, które praktycznie od razu się ukruszyły. Na dnie torby był zakrzywiony sztylet w zdobnej pochwie, o pozłacanej rękojeści.

Szkielet, w przeciwieństwie do poprzednich zwłok nie śmierdział, prawdopodobnie wynikało to z tego iż niewiele do rozkładu pozostało - szkielet składał się z samych kości, bez jakiegokolwiek śladu mięśni. Leżał na brzuchu, jego ręce bezwładnie leżały na ziemi. Na ramieniu, jak i plecach miał czarnego orła na żółtym tle. Mężczyźnie mogło się wydawać iż kiedyś mógł ten herb widzieć w trochę innej formie, jako godło lub symbol jakiegoś miasta. Kusza i bełty obok były w stanie nienagannym, miecz żelazny z kolei chyba nigdy nie był dobrej jakości - był to tani, zapewne masowo produkowany oręż.

Po zignorowaniu przez krasnoluda postać jedynie wzruszyła ramiona. Bywało, że traktowano go gorzej więc nie przejmował się zbytnio reakcją krasnoluda. Gdy usłyszał o przygotowaniu się do ewentualnej walki, nieznajomy rozejrzał się jeszcze raz po Sali i podszedł do trumny z najprawdopodobniej maginią. Lekkim ruchem dłoni zasugerował myśliwemu by się odsunął, a sam dokładnie przeszył wzrokiem denatkę. Brak śladów magicznych powinien świadczyć o braku możliwości powstania zmarłej, ale faktem jest, że w nieznanym miejscu lepiej nie ryzykować.
Szybko przeszedł myślami po swoim szerokim wachlarzu zaklęć i doszedł do wniosku, że proste zaklęcie ukierunkowanego strumienia ognia powinno być wystarczająco przy takim oponencie.
Upewniając się, że nie przegapił żadnych dalszych wskazówek co do natury ciała, cofnął się kilka kroków, mając świetlisty kostur prawie, że tuż przy swoich plecach, po czym kiwnął głową w stronę krasnoluda na znak gotowości.

Ostatnio edytowany przez Ashram (2017-06-07 22:44:24)

Nagle mnich chwycił się za serce. Tajemnicza siła sprawiła iż padł na kolana, z jego gardła wydał się tylko niewyraźny bełkot. Po chwili upadł bezwładnie na posadzkę, pozostając bez ruchu i znaku życia.

Kostur, praktycznie bez żadnego oporu dał się wyciągnąć. Dały się słyszeć jakieś odgłosy wprawionego w ruch mechanizmu, odczuć znaczące drgania, można było odczuć ogrom mechanizmu wprawionego w ruch. Po chwili kamienny blok z zgrzytem odsunął się, ukazując korytarz, którego koniec ciągnął się w półmroku. Obserwując korytarz, można było odnieść dziwne wrażenie iż mrok w którym był jego dalszy fragment ukryty w pewnym sensie cofał się przed światłem kostura, i po chwili można było zaobserwować znacznie dłuższy odcinek. I mrok, im dalej tym bardziej zwalniał z owym ustępowaniem światłu.

Co do zwłok... dzielni krypciarze mogli usłyszeć łoskot stalowego pancerza. Jednakże jak się okazało, po prostu drgania przewróciły zwłoki, które leżały teraz bokiem w sarkofagu. Hełm rycerza potoczył się po podłodze, ukazując wyschniętą twarz z odrobiną pozostałych ciemnych włosów. Trochę przypominał mumię. Trup, jak był martwy, taki pozostał i chyba nigdzie się nie wybierał.

Krasnolud spojrzał na kostur, zmierzył go wzrokiem i skierował go w otwarty mrok, starając się rozjaśnić. Na twarz wstąpił grymas, wolną ręką podrapał się po policzku, pomyślał chwilę. Pokazał na znak, by szli w korytarz. Ruszył przed siebie.
- zwarty szyk. Ja z przodu, robię światło. Czarodziej pośrodku, żeby nic go od dupy nie zerżnęło. Ty, młody, lepiej ubezpieczaj te tyły. I krzycz jak tylko coś ci mignie, niemrawi giną pierwsi- rzucił rozkazującym tonem, idąc w mrok, kierując jasny kostur przed siebie.

Mężczyzna spełnił rozkaz krasnoluda i ustawił się w szyku. Był w gotowości, dłoń trzymając na mieczu, a drugą przy pasku by łatwo wyjąć sztylet zabrany trupowi.