Z jednego z sarkofagów dało się usłyszeć coś jak stłumiony kaszel. Chwiejąca, opierająca się na kosturze wykonanym z ciemnego drewna, okutego kilkoma pierścieniami, schludnie wyrzeźbionym, pokrytym wyżłobionymi runami, oraz zakończony czymś co wygląda jak ludzka dłoń trzymająca jakąś kulę. Kula wydaje się być oszlifowanym kryształem, natomiast sama dłoń jest wykonana z jakiegoś zielonkawego, metalicznego materiału. Samą postać okrywają dość ciężkie szaty, swoim kształtem niepozwalające na dokładniejsze określenie sylwetki postaci. Ubiór ten jest prawie, że kompletnie czarnego koloru co w połączeniu z krojem jeszcze bardziej maskuje postać. W blasku kostura stojącego po środku pomieszczenia można dostrzec bardzo cienkie ale dokładne, purpurowe wzory pokrywające coś co można by nazwać główną tuniką szat.
Pomimo chwiejnego kroku można usłyszeć, że buty tej istoty są o twardej podeszwie, najprawdopodobniej dostosowane do długich podróży. Gdy postać mimowolnie coraz bardziej wchodzi w blask widać, ciemne rękawiczki okrywające prawie, że kurczowo trzymające się laski dłonie. Dość spory, lekko szpiczasty kapelusz, wykonany z podobnego kolorystycznie materiału co szaty, z czymś na rodzaj spinki umacniającej tuż nad rondem okrywa głowę nowo przebudzonego.
Gdy postać się już wyprostowała, ci co akurat patrzyli w jej stronę mogli dostrzec, że twarz jest skryta za prostą metalową maską z otworami na oczy i drobniejszymi w okolicach ust ,najprawdopodobniej do oddychania. Przez otwory maski można dostrzec parę niebieskich, pilnie rozglądających się oczu, dokładnie analizujących pomieszczenie, najwidoczniej bardzo szybko zniknął z nich poblask dezorientacji. Oczy to jedyne szczegóły głowy jakie można dostrzec, reszta jest zakryta maską, a cała głowa wydaje się być jeszcze dodatkowo okryta czarnym, cienkim ale nie prześwitującym materiałem.
Po paru chwilach postać zaczęła rozglądać się po wnętrzu swojego sarkofagu jakby czegoś szukając.

Mężczyzna wyszedł z sarkofagu. W świetle można było zobaczyć jego brązową czuprynę, najpewniej włosy skracał nożem. Na twarzy miał lekki zarost i był dobrze zbudowany, średniego wzrostu. Ubrany w skórzaną kurtę i zwykłe spodnie wzmacniana skórą na kolanach i w innych strategicznych miejscach. Z ramion zwieszał mu się płaszcz z kapturem obszytym futrem od wewnątrz. Pod płaszczem miał coś jeszcze, najpewniej torbę. Przy pasie miał krótki miecz, a zza ramienia z kołczanu wystawał złożony łuk ze zdjętą cięciwą.
- a mówiły że to było z jabłek... no, głównie jabłek... - rozejrzał się i urwał - dzień dobry. Wiedzą panowie może co tu się dzieje? Jestem trochę wczorajszy...

Również odwrócił się oglądając trumnę. Nie było mu wcześniej jakoś wybitnie niewygodnie, ciekawiło go jakim cudem.

Trumnę, jak zresztą wszystko, pokrywała zatrważająca ilość kurzu. Była ona wykonana z jakiegoś ciemnego kamienia, miała na sobie wyżłobienia, często przecinające się, o zmiennej głębokości i szerokości. Osoba wyczulona magicznie mogła wyczuć ulatującą z trumien swego rodzaju moc magiczną, po której prawdopodobnie nie zostanie za jakiś czas żaden ślad. Z pozostałych czterech trumien, gdzie dalej znajdowały się nieruchome sylwetki owej mocy magicznej nie dało się odczuć. W panującym teraz lepszym świetle dało się zauważyć iż żłobienia trumien ciągnęły się dalej, po ścianach, podłodze i dość niskim jak na kryptę suficie. Łączyły się one z innymi trumnami jak i prowadziły do kostura znajdującego się pośrodku. Kostur ten, dość prosty w swej konstrukcji, zdawał się absorbować magię z trumien, jego światło stawało się mocniejsze. Źródłem światła kostura było osadzona na ozdobnym zakończeniu drzewca biaława kula, o nieskazitelnej powierzchni, oraz idealnie kulistym kształcie. Krypciarze zauważyli też coś w rodzaju wyjścia, aczkolwiek było ono zamknięte kamiennym blokiem. Na ostatniej ścianie były dwa proste rysunki, na jednym była pozbawiona szczegółów sylwetka wyciągająca kostur z oparcia, na drugim było wspomniane już wyjście, otwierające się.

Nie odzywając się, postać zaczęła dokładnie podążać wzrokiem za ulatującymi śladami magii.  Pozostawione ślady sugerowały mu, że kostur był powiązany z magią która najwidoczniej utrzymywała ich w czymś podobnym do snu, albo hibernacji. Chcąc ruszyć ku pozostałym sarkofagom, potknął się o coś i zauważył, że to jego torba. Z czymś co brzmiało jak odetchnięcie z ulga podniósł ją i szybkim spojrzeniem ocenił, że nic nie zginęło, po czym zarzucił ją sobie na ramię.
Powolnym krokiem ruszył do nieruchomej postaci w jednym z pozostałych sarkofagów. Może będzie miała na sobie jakieś wskazówki co do tego jak się tu znaleźli.
Przez cały czas miał na uwadze resztę osób w pomieszczeniu. Dość dziwna „kompozycja”, ale dziwniejsze rzeczy widział. Miał tylko nadzieję, że żadne z nich nagle nie zrobi czegoś nierozważnego.

Krasnolud z kolei podszedł bliżej do kosturu i przyklęknął przy nim, obserwując uważnie wszelkie ryty i żłobienia. Kusiło go wyciągnąć artefakt, ale się powstrzymał. Obrzucił wzrokiem pozostałych, później każdego nieumarłego. Układał już plan zabicia czwórki w czasie snu, ewentualnie rozlokowania siły równomiernie... mruknął sam do siebie, wstając z ziemi.
- każdy będzie miał jednego jak wyciągnąć kostur. Śpi mocno? - zwrócił się do... cóż, pana od kuli i torby.

Po dokładnemu przyjrzeniu się trupowi postać wzruszyła ramionami. Następnie spokojnym krokiem ruszył w stronę białego kosturu, ostrożnie pochylając się przy nim i dokładnie lustrując strukturę fizyczną magiczną artefaktu. Czy coś o takiej sile mogłoby mieć jeszcze inne skutki niż zwykłe otwarcie drzwi po wyjęciu z piedestału? Czy magia kosturu utrzymywała ich w hibernacji czy może żywiła się na ich energii życiowej?
Obydwie teorie można by połączyć z pozostałymi sarkofagami i ich denatami. Brak połączeń pomiędzy kosturem, a zwłokami sugeruje, że raczej nie powstaną po wyjęciu kostura ale nigdy nie wiadomo. Postać nagle zgięła się w pół i spod maski znowu dało się słyszeć bolesny kaszel. Osobnik pomimo noszonej maski, chyba z przyzwyczajenia zasłonił usta dłonią gdy kaszlał. Po chwili kaszel ustąpił i postać się wyprostowała. Spojrzał na krasnoluda najwidoczniej piastującego jakąś pozycję kapłańską i wyciągnął spokojnie w jego kierunku dłoń. Musiał się jakoś porozumieć z resztą zanim zaczną coś majstrować przy kosturze.